Η προσευχή ενός ευαίσθητου ληστή, ενός ευαίσθητου φονιά που ερωτεύεται καθαρά χέρια κι ότι ονειρεύεται το σχεδιάζει μ’ ένα κλαδί στο απαλό χώμα, ακούγεται στις φυλακές που χτίζεις μόνη σου. Κι έτσι κοιμάσαι ήρεμη ακούγοντας το τραγούδι του ευαίσθητου ληστή και τα λόγια εκείνων που σε έπεισαν πως δεν πρέπει να νοιάζεσαι για το φίδι που κρύβεται στην τρύπα του δρόμου σου.

Ο ιδρώτας είναι το βασικό συστατικό του φαγητού δυο αγαπημένων.
Το αλάτι του ιδρώτα ανεβάζει την πίεση του αίματος κι έτσι τα μάτια των δυο κρατιούνται οριακά πάνω στο κεφάλι τους.
Όσο ιδρώτα χάνει το ένα ταίρι τον αναπληρώνει από τον ιδρώτα που μαζεύει η γλώσσα του από τις αλυκές που ανακαλύπτει πάνω στο σώμα του άλλου.
Κι όταν το γεύμα τελειώσει ο ιδρώτας βρίσκεται πάνω στα σεντόνια όπως τα ψίχουλα που σου πέφτουν κάτω στο κυριακάτικο τραπέζι

Τρεις τοίχοι κι ένα παράθυρο ανοιχτό και για απόψε.
Παράθυρο ανοιχτό που υποδέχεται τους φιλοξενούμενους όποια ώρα μπορούν εκείνοι.
Απόψε στην κουνιστή πολυθρόνα, στην άκρη του δωματίου βρίσκουμε τον Nuccio Ordine,
τον Ιταλό φιλόσοφο και συγγραφέα του βιβλίου «Η χρησιμότητα του άχρηστου».

Τα άσπρα σύννεφα γίνονται στα μάτια των περαστικών, ασβέστης έτοιμος να χτίσει ένα νέο αυθαίρετο και
κίτρινο χρώμα του ήλιου γίνεται στα μάτια των περαστικών το κουκούτσι του λεμονιού που αφήνουμε στην άκρη του πιάτου.
Αντίθετα η μουσική ενός πλανόδιου μουσικού που φτάνει στα αυτιά των περαστικών κατά τύχη, τους καθιστά αμέσως πρωταγωνιστές στην ταινία που ονειρεύτηκαν.
Κάπως έτσι λειτουργεί. Οι περαστικοί εκτιμούν περισσότερο τα σημάδια της γης παρά εκείνα του ουρανού.

κ.παπαστεργίου

Κρατά τις χούφτες της κλειστές και τις δείχνει σ’ όποιον περαστικό περνάει μπροστά από το πεζοδρόμιο που δουλεύει. Κάθε νύχτα στο ίδιο σημείο.
Τα μαλλιά της ξανθά και τα παντελόνια κολλητά.
Κρατά τις χούφτες τις κλειστές και αποφεύγει με τα ψηλά τακούνια της, τις λακούβες του πεζοδρομίου.
Οι πελάτες μέσα στα αυτοκίνητα κοιτούν τις χούφτες της και το στροφόμετρο δείχνει 8.000 στροφές.
Κρατά τις χούφτες της κλειστές και το μυστήριό της καίει τους κινητήρες των πελατών.
Είναι πονηρή γυναίκα. Εδώ και δύο χρόνια πουλάει δύο χούφτες αδειανές και καταφέρνει να ζει.

*εικόνα: Walid Ebeid, Honest Prostitute

Νοικοκυρές που αφήνουν βρώμικο το σπίτι τους, σου μιλούν για καθαριότητα.
Αυτοί που δίνουν ραντεβού στις 10.00 κι έρχονται 10.30, σου μιλούν για συνέπεια.
Σου μιλούν για ταξίδια εκείνοι που δεν έχουν μπει ούτε σε ένα αστικό λεωφορείο.
Κι εσύ φυτεύεις πεταμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα και χορεύεις μέσα σε φυλακές 2 επί 2.

Ο πόθος φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνεις και μεγαλώνει με την φροντίδα της υπερβολής.
Δυο άγνωστοι άνθρωποι περπατούν σε δρόμους γνωστούς.  Μια άγνωστη ποιήτρια καταπίνει την άνοιξη διαφορετικά από τον λογικό κύριο που στέκεται δίπλα της.
Μόλις αδειάσει το στόμα της από τις μαργαρίτες και τις γαρδένιες του λέει:
«Άνοιξε το στόμα σου και φάε το πρώτο λουλούδι που θα βρεις μπροστά σου.
Αν το καταπιείς, τότε την επόμενη άνοιξη θα προσφέρεις
εσύ ένα άλλο άνθος σε κάποιο λογικό κύριο»!
Έχοντας για φανάρι τον πόθο φωτίζεις τα πόδια σου και ξαφνικά χωρίς καμία προειδοποίηση
βρίσκεται μπροστά σου ο μονόδρομος που ονομάζεται πάθος.

Όλη τη ζωή σου στάζεις σταγόνες γύρω σου. Σταγόνες νερού μέσα στο δωμάτιό σου, ώσπου να γεμίσει μέχρι τη μέση. Τότε αρχίζεις και μαθαίνεις να κολυμπάς. Αργότερα μαθαίνεις να κρατάς και την αναπνοή σου.

Όλη τη ζωή σου στάζεις σταγόνες στους γύρω σου. Σταγόνες νερού σε σώματα που φτιάχνουν τον κόσμο σου. Το μόνο που θέλεις να έχουν οι άλλοι είναι ένα σφουγγάρι για να μαζεύουν τις σταγόνες σου.

‘Τρεις τοίχοι κι ένα παράθυρο’

Κάθε Πέμπτη στις 21.0ο

κ.παπαστεργίου

Επιστροφή.
Η μήτρα σου, γέννησε τον έρωτά σου και το μυαλό σου, τον έντυσε με ρούχα χάρτινα
για να λιώνουν εύκολα στις πρώτες στάλες από το σάλιο και τα δάκρυα σου.
Η μήτρα σου γέννησε το Θεό σου – γυμνό και άοπλο μια νύχτα στην ταράτσα ενός θερινού σινεμά στη Θεσσαλονίκη.

-Προσοχή εκτελούνται έργα! Είπες στους φίλους.

Για δύο βδομάδες δεν πήρες ανάσα.
Σώμα, ψυχή και πνεύμα σκέτο γιαπί.
Έχτιζες και γκρέμιζες, άλλαζες χρώμα στα μάτια και τα μαλλιά του.
Εσύ δεν είχες κλείσει μάτι κι εκείνος κοιμόταν μισοσκεπασμένος στην άκρη του κρεβατιού.
Όποιος αγαπά κόβει τους λαιμούς των αγαπημένων του και φυτεύει μέσα τους τριαντάφυλλα.

Απόψε βομβαρδίζουν τη γειτονιά σου, εκείνοι που δεν έπαιξαν ποτέ τους με τραινάκι, εκείνοι που δεν έσπασαν ποτέ τζάμι με μπάλα ποδοσφαίρου. Ανάμεσα σε αυτούς και ο γείτονάς σου που έμενε απέναντι σου και έβαζε φόλες στα σκυλιά και έκοβε τα δέντρα για να παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο.
Απόψε «οι εραστές του απόλυτου τίποτα» βομβαρδίζουν την γειτονιά σου κι εσύ γράφεις λέξεις για να τους εκδικηθείς όπως έκανε ο Νίκος Καρούζος.
Όμως εσύ δεν αρκείσαι μόνο σε αυτό.
Ξύνεις καλά το μολύβι σου και βγαίνεις στους δρόμους ξυπόλητος έτοιμος να καρφώσεις και να αποτελειώσεις όλους αυτούς που η φλόγα της ζωής αντί να τους ζεσταίνει τους καίει.

Μεγάλη βδομάδα λοιπόν, ξανά.
Οι προσευχές σου πέφτουν στο χώμα και τα χέρια σου πλάθουν ξανά έναν θεό.
Γιατί κάθε χρόνο πρέπει να πλάθεις από το μηδέν το θεό που οφείλεις να ταΐζεις με γάλα και μέλι, όλες τις εποχές του χρόνου.
Πιάσε λοιπόν λίγο χώμα και πλάσε εκείνον τον θεό που θα ζει από το φαγητό σου. Και μην ξεχάσεις να του δόσεις όνομα.

Δύο χέρια περίμενες και δύο χέρια βρήκες. Δυο χέρια και μία ανάσα που προσπαθούσες, κρυφά, να την κλείσεις σε ένα βάζο για να την χρησιμοποιήσεις σε περίπτωση ανάγκης. Αυτή η ανάσα όμως δεν φυλακίζεται. Τρέχεις από πίσω της κι αυτή σε περιμένει για να σου μάθει την επόμενη χορευτική φιγούρα.

Ο χορός αυτός είναι απλός. Ένα βήμα πίσω εκείνος, δύο βήματα μπροστά εσύ. Ο χορός αυτός είναι απλός, άλλωστε είναι και ο πρώτος σας χορός. Ένα βήμα πίσω εκείνος κι εσύ δύο βήματα μπροστά.

Ο καιρός περνά. Ο χορός δυσκολεύει. Δύο βήματα στα δεξιά εκείνος. Δύο βήματα στα αριστερά εσύ. Βήματα πάνω στο χιόνι. Βήματα που χάνονται από τις νέες λαίμαργες νιφάδες.

‘Τρεις τοίχοι κι ένα παράθυρο’ κάθε *Πέμπτη στις 21.00*

Ο έρωτας, μου λες, είναι τοξικός. Αλλοιώνει, δίνει αίμα στην καρδιά κι από λευκή την κάνει κόκκινη.
Σε φτάνει στο μεγαλύτερο ύψωμα της πόλης κι ύστερα σου δίνει μια με το πόδι του και πέφτεις όπως το ώριμο μήλο κάτω από τη μηλιά.
Η γεύση απ’ τα χείλη σου, μου λες, είναι τοξική. Μου προκαλεί εξάρτηση και δεν θέλω ούτε νερό να βάλω στο στόμα μου.
Αντί να στρέψω το βλέμμα μου αλλού δέχομαι αυτά τα λόγια σαν δώρο.
Στο τέλος θα συμφωνήσω. Ο έρωτας είναι τοξικός. Αλλοιώνει τα πικρά λόγια σου και τα κάνει τριαντάφυλλο στο στήθος σου.

Χιλιάδες άνθρωποι με σκισμένα ρούχα περνούν από δίπλα σου κι αντί να σου πουν ”καλησπέρα” χρησιμοποιώντας τα καλώδια που έχουν στο λαιμό τους, πληκτρολογούν στο κινητό τους τη λέξη καλησπέρα και σου κολλάνε την οθόνη στο μέτωπο.
Πολλές φορές όμως το σύστημα αυτόματης διόρθωσης αντί για ”καλησπέρα” γράφει ”καληνύχτα”.

-Τα τραγούδια επιπλέουν σε καιρό ειρήνης.
-Στον πόλεμο παρακαλάς για ησυχία […]
Η άνοιξη είναι το αλάτι των εποχών κι ο ήχος της μοιάζει με τον ήχο που κάνει μια τεράστια πέτρα όταν πέφτει στο νερό.
Η άνοιξη είναι τα δανεικά για να πληρώσεις το φως και το νερό, είναι τα λεφτά που έστελναν οι μετανάστες στις ‘παλιές’ οικογένειές τους.
Η άνοιξη περιέχει το ρήμα ανοίγω και κάτω από το γεράνι σου αφήνει το κλειδί που ανοίγει την πόρτα της «χαμένης άνοιξης» που κουβαλάς μέσα σου.
Απόψε συνομιλούμε με τον Ξένο που ψάχνει τον ήχο της άνοιξης και τη «χώρα χωρίς λάθη»
κ.παπαστεργιου

Ήσουν σαν μια πέτρα που σπάει το τζάμι της σχολικής αίθουσας ενώ μαθητές και δάσκαλος έγραφαν διαγώνισμα. Κάθε Πέμπτη στις 21.00 ξέρεις ότι θα είμαι στο κατάλυμα που έχει όνομα Μεταδεύτερο.

Μάλιστα κύριε, κάθισες δίπλα μου και άρχισες να μου περιγράφεις τη διαδρομή που έκανες για να φτάσεις ως εδώ.

Η Πατησίων, είπες, είναι ο αγαπημένος μου δρόμος- τη νύχτα και με κατεύθυνση προς το κέντρο όμως. Τη νύχτα η Πατησίων γίνεται γυναίκα που κοιμάται ξεσκέπαστη και κρυώνει. Η Πατησίων, είπες, είναι ο μοναδικός δρόμος που δεν ακούς τα βήματά σου γιατί εκεί προσπαθείς να ακούσεις τα βήματα των άλλων. Αυτό μου είπες, είναι νόμος!

Μάλιστα κύριε, η Πατησίων χωνεύει όλα τα λάθη και τις συγνώμες και στο τέλος της, το φως της Ακρόπολης σε ξεπλένει και σε φωτίζει.

κ.π