Πέμπτη στις 21:00

Oι Lost Bodies συναντούν τον Θωμά Γκόρπα και μας λένε πράγματα που δεν θα μάθουμε ποτέ. Τρεις τοιχοι κι ένα παράθυρο γκρεμίζονται κι έπειτα ανακατασκευάζονται από ποιήματα του Θωμά Γκόρπα, τη μουσική και τους στιχους των Lost Bodies.

Απόψε μαθαίνουμε πως σε μια πόλη πιστεύουν ότι ένα κερί
μπορεί να παραμένει αναμμένο ακόμα και κάτω από τη βροχή.
Φλόγες φωτιάς τσουρουφλίζουν τις στάλες τις βροχής
κι επιπλέουν μέσα σε αλμυρές θάλασσες.
Τους τυφλούς οδηγάνε οι τυφλοί
και οι άγιοι δεν κλείνονται σε μοναστήρια
αλλά σε υπόγειες ταβέρνες με κίτρινα φώτα.

Απόψε εκπέμπουμε από τη χώρα που οι υπήκοοι της πιστεύουν πως Άγιος Βασίλης υπάρχει.
Απόψε παιδικές φωνές αναζητούν την ελπίδα, τη ζωή και τη χαρά.
Τα δώρα του Αγ. Βασίλη είναι το ανοιχτό παράθυρο στο παραμύθι.
Είναι η ελπίδα πως σε έναν τόπο, κάποιος έχει μοναδικό σκοπό της ζωής του να φτιάχνει παιχνίδια.

Τώρα θα τεντώσω τα χέρια μου να φτάσω τον διακόπτη από το φως.
Μια λάμπα κουνιέται από πάνω μου, αναμμένη και καυτή όπως η ανάσα σου που τριγυρίζει το λαιμό μου.
Κρεμιέμαι από το μισοφέγγαρο και κάνω κούνια πάνω από την πανοπλία μου, που κατέστρεψαν τα μάτια και το γέλιο σου.
Το κάστρο έπεσε και όλοι οι ιππότες παραδόθηκαν. Τώρα μόνος με το φεγγάρι και την ανάσα σου στο λαιμό μου, σκέφτομαι πως μόνο ρούχα θέλω να φοράω. Όχι πανοπλία!
Η πανοπλία είναι για τους αδύναμους.

Οδηγείς χωρίς άδεια οδήγησης.
Οπλοφορείς χωρίς άδεια οπλοφορίας.
Μιλάς άπταιστα ξένες γλώσσες
και δεν έχεις κάνει ούτε μια ώρα μάθημα σε φροντιστήριο.
Είσαι η καλύτερη πιστή χωρίς να έχεις διαβάσει
την παλαιά και την καινή διαθήκη.
Φυσάς μέσα στα δάχτυλα σου
και φτιάχνεις το τραγούδι του αηδονιού,
που δεν έχω ακούσει ακόμα.

κ.παπαστεργίου

Απόψε βγαίνουμε έξω, από το παράθυρο κι αφήνουμε ήσυχους τους τρεις τοίχους.
Απόψε ένα αστέρι προσγειώνεται στο Λυκαβηττό.
Τα νέα διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα.
Δεν υπάρχει ήττα ούτε νίκη. Το παιχνίδι είναι χαμένο από την αρχή.
Ούτε νικητής ούτε νικημένος.
Αστρογόνο, έτσι λέγεται το αστέρι.

Επιστροφή στο πατρικό σου στην Καλλιθέα.
Οι μνήμες δεν επιστρέφουν ποτέ στο παρόν, μόνο εσύ απόψε ταξιδεύεις στο παρελθόν σου.
Είναι δώδεκα η ώρα, οι δρόμοι είναι άδειοι.
Μόνο ένας εκσκαφέας είναι παρκαρισμένος κάτω από το σπίτι σου.
Γίνονται έργα βελτίωσης των τηλεπικοινωνιών.
Έκλεισες το παράθυρο και πήγες στο γραμματοκιβώτιο. Κανένα γράμμα.
Γίνονται έργα. Προσοχή!

«Έψαχνα να βρω την ευτυχία. Δεν υπάρχει όμως ευτυχία στον κόσμο. Υπάρχει μονάχα μια ζωή που πρέπει να τη ζήσεις θαρραλέα, χωρίς δειλίες. Το εσωτερικό ταξίδι το ξεκινάς όταν σε βρίσκουν τα προβλήματα και είσαι ήδη θεομόναχος. Κι εγώ πάντοτε ήμουν, κατά κάποιον τρόπο, μελαγχολική και μόνη. Υπάρχει ένα κενό στη ζωή κάθε ανθρώπου που δεν είναι κενό στην προσωπικότητα ή στην οργάνωση της ζωής αλλά μια θέση αδειανή, να ‘ρθει να κάτσει εκεί ένας άλλος άνθρωπος, που με τον καιρό θα γίνει κάτι πολύτιμο και εκλεκτό για σένα.»
Η Φλέρυ Νταντωνάκη και ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος συζητούν μέσα σε ‘Τρεις τοίχους κι ένα παράθυρο’.

«Όσο ζωγραφίζω αφήνω το σώμα μου έξω από την πόρτα, όπως οι μουσουλμάνοι αφήνουν τα παπούτσια τους έξω από τζαμί». Οι χορδές της κιθάρας πάλλονται κι εκείνος προσπαθεί να τις ζωγραφίσει. Ο Pablo Picasso χθες το βράδυ έλεγε πως οι χορδές της κιθάρας μοιάζουν με ξανθά μαλλιά γυναίκας. Απόψε βρίσκεται μέσα σε τρεις τοίχους κι πίσω από ένα παράθυρο.

Παραμονή πρωτοχρονιάς τα σινεμά είναι κλειστά.
Κανείς δεν δέχεται να αλλάξει χρόνο και να βλέπει
μια ταινία να περνάει μπροστά από τα μάτια του.
Παραμονή πρωτοχρονιάς όλοι θέλουν να σκηνοθετήσουν
ένα δικό τους έργο.

Είχε κρεμάσει τους πίνακές του σαν σφαχτάρια. Όχι δεν μύριζε αίμα, αλλά η κόκκινη μπογιά που έσταζε κάτω από τα τελάρα είχε δημιουργήσει μια μικρή κόκκινη λίμνη.
Μέσα της κολυμπούσαν τα πινέλα του, τα μολύβια και τα σπρέυ που χρησιμοποιούσε. Καθόταν σταυροπόδι, κι ο νιπτήρας που φαινόταν στο βάθος, από λευκός είχε γίνει κόκκινος.
Είχε πλύνει τα χέρια του πριν. Το πρόσωπό του ταξίδευε μέσα στο χρόνο κι έκανε στάσεις σε έργα ζωγραφικής που μαχαίρωναν το ένστικτό του. Έτσι μου είχε πει ένα βράδυ που τον είχα συναντήσει στο μετρό του Παρισιού.
Απόψε ήρθε πάλι στους τρεις τοίχους ο ζωγράφος Francis Bacon.

Απόψε οι Lost Bodies συναντούν τον Θωμά Γκόρπα και μας λένε πράγματα που δεν θα μάθουμε ποτέ. Τρεις τοιχοι κι ένα παράθυρο γκρεμίζονται κι έπειτα ανακατασκευάζονται από ποιήματα του Θωμά Γκόρπα, τη μουσική και τους στίχους των Lost Bodies. Τα υλικά που χρησιμοποιούν βρίσκονται μέσα σε τασάκια για τσιγάρα σε μπαρ που παίζει Τσιτσάνη, Μανώλη Αγελόπουλο και Billie Holiday. Βρίσκονται σε ποτάμια που καταλήγουν τα λήμματα της πόλης και ξεπλένονται οι λέξεις του Κ.Π.Καβάφη, του Αντρε Μπρετόν του Ανδρέα Εμπειρίκου και του Φριντριχ Νίτσε.

Πέμπτη 8.2.2018 στις 21.00

Ένα γυφτάκι άνοιξε τρύπα στην εθνική σημαία.
Έβαλε την Ελλάδα στα κάρβουνα κι άνοιξε ένα λάκκο με αστεία,
εκεί κολυμπούσε και πλενόταν το γυφτάκι.

Κρατά τις χούφτες της κλειστές και τις δείχνει σ’ όποιον περαστικό περνάει μπροστά από το πεζοδρόμιο που δουλεύει.
Κάθε νύχτα στο ίδιο σημείο.
Τα μαλλιά της ξανθά και τα παντελόνια κολλητά.
Κρατά τις χούφτες τις κλειστές και αποφεύγει με τα ψηλά τακούνια της, τις λακούβες του πεζοδρομίου.
Οι πελάτες μέσα στα αυτοκίνητα κοιτούν τις χούφτες της και το στροφόμετρο δείχνει 8.000 στροφές.
Κρατά τις χούφτες της κλειστές και το μυστήριό της καίει τους κινητήρες των πελατών.
Είναι πονηρή γυναίκα. Εδώ και δύο χρόνια πουλάει δύο χούφτες αδειανές και καταφέρνει να ζει.

Ναυάγιο στην παραλία της μικρής μας πόλης.
Ένας θησαυρός μυρίζει θάλασσα κι ανθίζει απόψε μέσα στους τρεις τοίχους και το ένα παράθυρο.
Θησαυρός με σάρκα και οστά, με λέξεις και γραπτά που βγαίνουν από τις χούφτες ποιητών.
Απόψε υποδεχόμαστε ναυαγούς κι αντί για τα ρούχα τους στεγνώνουμε τον σπουργίτη του Οδυσσέα Ελύτη,
τη φυσαρμόνικα του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου και τα κίτρινα φύλλα του Κώστα Ουράνη.
«Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: χίλιοι την χαίρονται ένας την πληρώνει» αυτό είπε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και έτρεξε πάλι να βουτήξει στην αγαπημένη του.

ραντεβού τον Σεπτέμβριο

Πάρε τη λέξη πεταλούδα. Η λέξη πεταλούδα δεν είναι η πραγματική πεταλούδα. Υπάρχει η λέξη, μα υπάρχει και η πεταλούδα. Μην καρφώνεις τα φλογισμένα σου μάτια πάνω μου όταν μιλάς για έρωτα. Αν θέλεις να με εντυπωσιάσεις όταν μιλάς για έρωτα, βάλε το χέρι σου στην τσέπη ή κάτω από το φόρεμά σου και χαϊδέψου. Μην καρφώνεις τα φλογισμένα σου μάτια πάνω μου όταν μιλάς για έρωτα. Αν θέλεις να με εντυπωσιάσεις όταν μιλάς για έρωτα, βάλε το χέρι σου στην τσέπη ή κάτω από το φόρεμά σου και χαϊδέψου. Δε μπορείς να πεις στο ακροατήριο όλα όσα ξέρεις για τον έρωτα με κάθε γραμμή που θα απαγγέλεις για τον έρωτα. Παραμέρησε και θα ξέρουν ό,τι ξέρεις γιατί ήδη το ξέρουν. Δεν έχεις να τους μάθεις τίποτα. Δεν είσαι πιο όμορφη απ’ αυτούς. Ούτε πιο σοφή. Μην τους βάζεις τις φωνές. Μην τους βιάζεις στην ψύχρα. Αυτό είναι κακό σεξ. Αν τους δείξεις το περίγραμμα των γεννητικών σου οργάνων, τότε δώσε τους κι αυτό που τάζεις.

Αποσπάσματα από το κείμενο του Leonard Cohen «Πως να απαγγέλεις ποίηση» μτφρ Λίνα Νικολακοπούλου