Ο ιδρώτας είναι το βασικό συστατικό του φαγητού δυο αγαπημένων.
Το αλάτι του ιδρώτα ανεβάζει την πίεση του αίματος κι έτσι τα μάτια των δυο κρατιούνται οριακά πάνω στο κεφάλι τους.
Όσο ιδρώτα χάνει το ένα ταίρι τον αναπληρώνει από τον ιδρώτα που μαζεύει η γλώσσα του από τις αλυκές που ανακαλύπτει πάνω στο σώμα του άλλου.
Κι όταν το γεύμα τελειώσει ο ιδρώτας βρίσκεται πάνω στα σεντόνια όπως τα ψίχουλα που σου πέφτουν κάτω στο κυριακάτικο τραπέζι

Χιλιάδες άνθρωποι με σκισμένα ρούχα περνούν από δίπλα σου κι αντί να σου πουν ”καλησπέρα” χρησιμοποιώντας τα καλώδια που έχουν στο λαιμό τους, πληκτρολογούν στο κινητό τους τη λέξη καλησπέρα και σου κολλάνε την οθόνη στο μέτωπο.
Πολλές φορές όμως το σύστημα αυτόματης διόρθωσης αντί για ”καλησπέρα” γράφει ”καληνύχτα”.

Μεγάλη βδομάδα λοιπόν, ξανά.
Οι προσευχές σου πέφτουν στο χώμα και τα χέρια σου πλάθουν ξανά έναν θεό.
Γιατί κάθε χρόνο πρέπει να πλάθεις από το μηδέν το θεό που οφείλεις να ταΐζεις με γάλα και μέλι, όλες τις εποχές του χρόνου.
Πιάσε λοιπόν λίγο χώμα και πλάσε εκείνον τον θεό που θα ζει από το φαγητό σου. Και μην ξεχάσεις να του δόσεις όνομα.

Όλη τη ζωή σου στάζεις σταγόνες γύρω σου. Σταγόνες νερού μέσα στο δωμάτιό σου, ώσπου να γεμίσει μέχρι τη μέση. Τότε αρχίζεις και μαθαίνεις να κολυμπάς. Αργότερα μαθαίνεις να κρατάς και την αναπνοή σου.

Όλη τη ζωή σου στάζεις σταγόνες στους γύρω σου. Σταγόνες νερού σε σώματα που φτιάχνουν τον κόσμο σου. Το μόνο που θέλεις να έχουν οι άλλοι είναι ένα σφουγγάρι για να μαζεύουν τις σταγόνες σου.

‘Τρεις τοίχοι κι ένα παράθυρο’

Κάθε Πέμπτη στις 21.0ο

κ.παπαστεργίου

Νοικοκυρές που αφήνουν βρώμικο το σπίτι τους, σου μιλούν για καθαριότητα.
Αυτοί που δίνουν ραντεβού στις 10.00 κι έρχονται 10.30, σου μιλούν για συνέπεια.
Σου μιλούν για ταξίδια εκείνοι που δεν έχουν μπει ούτε σε ένα αστικό λεωφορείο.
Κι εσύ φυτεύεις πεταμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα και χορεύεις μέσα σε φυλακές 2 επί 2.

Στο δέκατο πέμπτο Booknotes της σεζόν, την Τρίτη 9 Μαΐου στις 9 μ.μ. στο Jazz Point (Ακαδημίας 18) ο ποιητής Θοδωρής Τσαπακίδης και η συλλογή του «Ουρανός Δωματίου» (Σοκόλη, 2017) συναντούν τον Θοδωρή Ρέλλο και τον Κλέωνα Αντωνίου από τους Mode Plagal, στο σαξόφωνο και την κιθάρα αντίστοιχα, και τον Χρύσανθο Χριστοδούλου από τους Modified Dog στο electronics, για μια βραδιά ποίησης δωματίου, με ψηλοτάβανα όνειρα κι απόπειρες ουρανού. Οι ηθοποιοί Μαριλίτα Λαμπροπούλου και Δημήτρης Τσιάμης θα διαβάσουν αποσπάσματα. Για το βιβλίο θα μιλήσει η συγγραφέας Παυλίνα Παμπούδη.

-Τα τραγούδια επιπλέουν σε καιρό ειρήνης.
-Στον πόλεμο παρακαλάς για ησυχία […]
Η άνοιξη είναι το αλάτι των εποχών κι ο ήχος της μοιάζει με τον ήχο που κάνει μια τεράστια πέτρα όταν πέφτει στο νερό.
Η άνοιξη είναι τα δανεικά για να πληρώσεις το φως και το νερό, είναι τα λεφτά που έστελναν οι μετανάστες στις ‘παλιές’ οικογένειές τους.
Η άνοιξη περιέχει το ρήμα ανοίγω και κάτω από το γεράνι σου αφήνει το κλειδί που ανοίγει την πόρτα της «χαμένης άνοιξης» που κουβαλάς μέσα σου.
Απόψε συνομιλούμε με τον Ξένο που ψάχνει τον ήχο της άνοιξης και τη «χώρα χωρίς λάθη»
κ.παπαστεργιου

Δύο χέρια περίμενες και δύο χέρια βρήκες. Δυο χέρια και μία ανάσα που προσπαθούσες, κρυφά, να την κλείσεις σε ένα βάζο για να την χρησιμοποιήσεις σε περίπτωση ανάγκης. Αυτή η ανάσα όμως δεν φυλακίζεται. Τρέχεις από πίσω της κι αυτή σε περιμένει για να σου μάθει την επόμενη χορευτική φιγούρα.

Ο χορός αυτός είναι απλός. Ένα βήμα πίσω εκείνος, δύο βήματα μπροστά εσύ. Ο χορός αυτός είναι απλός, άλλωστε είναι και ο πρώτος σας χορός. Ένα βήμα πίσω εκείνος κι εσύ δύο βήματα μπροστά.

Ο καιρός περνά. Ο χορός δυσκολεύει. Δύο βήματα στα δεξιά εκείνος. Δύο βήματα στα αριστερά εσύ. Βήματα πάνω στο χιόνι. Βήματα που χάνονται από τις νέες λαίμαργες νιφάδες.

‘Τρεις τοίχοι κι ένα παράθυρο’ κάθε *Πέμπτη στις 21.00*

Απόψε βομβαρδίζουν τη γειτονιά σου, εκείνοι που δεν έπαιξαν ποτέ τους με τραινάκι, εκείνοι που δεν έσπασαν ποτέ τζάμι με μπάλα ποδοσφαίρου. Ανάμεσα σε αυτούς και ο γείτονάς σου που έμενε απέναντι σου και έβαζε φόλες στα σκυλιά και έκοβε τα δέντρα για να παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο.
Απόψε «οι εραστές του απόλυτου τίποτα» βομβαρδίζουν την γειτονιά σου κι εσύ γράφεις λέξεις για να τους εκδικηθείς όπως έκανε ο Νίκος Καρούζος.
Όμως εσύ δεν αρκείσαι μόνο σε αυτό.
Ξύνεις καλά το μολύβι σου και βγαίνεις στους δρόμους ξυπόλητος έτοιμος να καρφώσεις και να αποτελειώσεις όλους αυτούς που η φλόγα της ζωής αντί να τους ζεσταίνει τους καίει.

Τρεις τοίχοι κι ένα παράθυρο ανοιχτό και για απόψε.
Παράθυρο ανοιχτό που υποδέχεται τους φιλοξενούμενους όποια ώρα μπορούν εκείνοι.
Απόψε στην κουνιστή πολυθρόνα, στην άκρη του δωματίου βρίσκουμε τον Nuccio Ordine,
τον Ιταλό φιλόσοφο και συγγραφέα του βιβλίου «Η χρησιμότητα του άχρηστου».

Τα άσπρα σύννεφα γίνονται στα μάτια των περαστικών, ασβέστης έτοιμος να χτίσει ένα νέο αυθαίρετο και
κίτρινο χρώμα του ήλιου γίνεται στα μάτια των περαστικών το κουκούτσι του λεμονιού που αφήνουμε στην άκρη του πιάτου.
Αντίθετα η μουσική ενός πλανόδιου μουσικού που φτάνει στα αυτιά των περαστικών κατά τύχη, τους καθιστά αμέσως πρωταγωνιστές στην ταινία που ονειρεύτηκαν.
Κάπως έτσι λειτουργεί. Οι περαστικοί εκτιμούν περισσότερο τα σημάδια της γης παρά εκείνα του ουρανού.

κ.παπαστεργίου

Ήσουν σαν μια πέτρα που σπάει το τζάμι της σχολικής αίθουσας ενώ μαθητές και δάσκαλος έγραφαν διαγώνισμα. Κάθε Πέμπτη στις 21.00 ξέρεις ότι θα είμαι στο κατάλυμα που έχει όνομα Μεταδεύτερο.

Μάλιστα κύριε, κάθισες δίπλα μου και άρχισες να μου περιγράφεις τη διαδρομή που έκανες για να φτάσεις ως εδώ.

Η Πατησίων, είπες, είναι ο αγαπημένος μου δρόμος- τη νύχτα και με κατεύθυνση προς το κέντρο όμως. Τη νύχτα η Πατησίων γίνεται γυναίκα που κοιμάται ξεσκέπαστη και κρυώνει. Η Πατησίων, είπες, είναι ο μοναδικός δρόμος που δεν ακούς τα βήματά σου γιατί εκεί προσπαθείς να ακούσεις τα βήματα των άλλων. Αυτό μου είπες, είναι νόμος!

Μάλιστα κύριε, η Πατησίων χωνεύει όλα τα λάθη και τις συγνώμες και στο τέλος της, το φως της Ακρόπολης σε ξεπλένει και σε φωτίζει.

κ.π

Πάνω στα άσπρα σεντόνια έχυσες δύο ποτήρια κόκκινο κρασί.
Ύστερα άνοιξες του παράθυρο κι άπλωσες τα σεντόνια σου στα κάγκελα του μπαλκονιού.
Ήσουν για χρόνια κι ήθελες το πρωινό που θα ερχόταν να κάνεις τη γειτονιά να ασχοληθεί μαζί σου.
Ο συνταξιούχος τραπεζικός θα έλεγε πως βρήκες άντρα ενώ η κυρία που έχει το ψιλικατζίδικο θα σε νόμιζε νεκρή.

Εσύ απλά θα κοιμόσουν με τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές

Ο πόθος φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνεις και μεγαλώνει με την φροντίδα της υπερβολής.
Δυο άγνωστοι άνθρωποι περπατούν σε δρόμους γνωστούς.  Μια άγνωστη ποιήτρια καταπίνει την άνοιξη διαφορετικά από τον λογικό κύριο που στέκεται δίπλα της.
Μόλις αδειάσει το στόμα της από τις μαργαρίτες και τις γαρδένιες του λέει:
«Άνοιξε το στόμα σου και φάε το πρώτο λουλούδι που θα βρεις μπροστά σου.
Αν το καταπιείς, τότε την επόμενη άνοιξη θα προσφέρεις
εσύ ένα άλλο άνθος σε κάποιο λογικό κύριο»!
Έχοντας για φανάρι τον πόθο φωτίζεις τα πόδια σου και ξαφνικά χωρίς καμία προειδοποίηση
βρίσκεται μπροστά σου ο μονόδρομος που ονομάζεται πάθος.

Στέκεσαι στην ουρά του Χρόνου και πληρώνεις τις υποχρεώσεις σου. Είσαι εντάξει με τους λογαριασμούς σου. Η ουρά στην τράπεζα του Χρόνου είναι μεγάλη, όλοι όμως περιμένουν υπομονετικά. Το ίδιο κι εσύ.

Παλιές φωτογραφίες, παλιά τραγούδια που σου άρεσαν και της άρεσαν, φάκελοι με γραμματόσημα και αεροπορικά εισιτήρια. Στην τράπεζα του Χρόνου με αυτά πληρώνεις. Τα λεφτά δεν περνάνε.

Πάντα νομίζεις πως είσαι εντάξει στους λογαριασμούς σου με τον Χρόνο. Εκείνον τον διευθυντή που ποτέ σου δεν τον έχεις δει γιατί πάντα σε εξυπηρετούν οι μικροί υπάλληλοι του, τα χρόνια.

Κι εκεί που έχεις ξεμπερδέψει με τους ανοιχτούς λογαριασμούς του Χρόνου, έρχεται ένα τραγούδι που έλεγε εκείνη και σε χρεώνει με ζωή χαμένη.

κ.παπαστεργίου

κάθε Πέμπτη στις 21.00

Τραγούδι ωραίο, που μοιάζει με φλόγα μεγάλη σε καταπίνει σαν ένα ξερό κούτσουρο. Τραγούδι ωραίο φτιαγμένο από ένα τυφλό κορίτσι που οδηγάει τα βήματά σου από την πόρτα του σπιτιού σου μέχρι το παράθυρό σου. Τραγούδι νέο σου ψιθυρίζει απόψε ένα τυφλό ένα τυφλό κορίτσι όμοιο με αυτά που ζωγράφιζε ο Μοντιλιάνι.

Τυφλό κορίτσι που κάτω από το φόρεμά του έχει φυλακίσει ανέμους και απόψε σου έκανε την τιμή να του απελευθερώσει μέσα στο σπίτι σου.

Κι έπειτα ο Α. Καμύ: «Η τέχνη δεν είναι για μένα μια απόλαυση μοναχική. Είναι μέσο για να αγγίζω τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, προσφέροντας τους μια προνομιακή εικόνα για τους κοινούς πόνους και τις χαρές. Αυτός που συχνά επιλέγει τη μοίρα του καλλιτέχνη, πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι δεν θα τονώσει την τέχνη του και τη διαφορετικότητα του παρά μόνον αποδεχόμενος την ομοιότητα του με όλο τον κόσμο».

‘Τρεις τοίχοι κι ένα παράθυρο’

κ.π