Κρατά τις χούφτες της κλειστές και τις δείχνει σ’ όποιον περαστικό περνάει μπροστά από το πεζοδρόμιο που δουλεύει.
Κάθε νύχτα στο ίδιο σημείο.
Τα μαλλιά της ξανθά και τα παντελόνια κολλητά.
Κρατά τις χούφτες τις κλειστές και αποφεύγει με τα ψηλά τακούνια της, τις λακούβες του πεζοδρομίου.
Οι πελάτες μέσα στα αυτοκίνητα κοιτούν τις χούφτες της και το στροφόμετρο δείχνει 8.000 στροφές.
Κρατά τις χούφτες της κλειστές και το μυστήριό της καίει τους κινητήρες των πελατών.
Είναι πονηρή γυναίκα. Εδώ και δύο χρόνια πουλάει δύο χούφτες αδειανές και καταφέρνει να ζει.

Επιστροφή στο πατρικό σου στην Καλλιθέα.
Οι μνήμες δεν επιστρέφουν ποτέ στο παρόν, μόνο εσύ απόψε ταξιδεύεις στο παρελθόν σου.
Είναι δώδεκα η ώρα, οι δρόμοι είναι άδειοι.
Μόνο ένας εκσκαφέας είναι παρκαρισμένος κάτω από το σπίτι σου.
Γίνονται έργα βελτίωσης των τηλεπικοινωνιών.
Έκλεισες το παράθυρο και πήγες στο γραμματοκιβώτιο. Κανένα γράμμα.
Γίνονται έργα. Προσοχή!

Ο Μάνος Χατζιδάκις βρίσκεται γύρω μας, απέναντι και δίπλα μας δίνοντάς ρυθμό στη σκέψη και το βηματισμό μας. Είναι το λευκό λουλούδι που δεν χάνει ποτέ την μυρωδιά του. Είναι αυτός που ταΐζει όλους εκείνους που γυρίζουν μοναχοί και πεινασμένοι το απόγευμα της Κυριακής στο κέντρο της Αθήνας. Η αναπνοή του έσμιξε με αυτή την πόλη και την έκανε μαγική. Η μουσική του έχτισε και χτίζει την οδό ονείρων όλων εκείνων που ακούν τη μουσική με την αθωότητα που ακούει ο μαθητής τον δάσκαλο για να σχηματίσει την πρώτη του λέξη.

Η προσευχή ενός ευαίσθητου ληστή, ενός ευαίσθητου φονιά που ερωτεύεται καθαρά χέρια κι ότι ονειρεύεται το σχεδιάζει μ’ ένα κλαδί στο απαλό χώμα, ακούγεται στις φυλακές που χτίζεις μόνη σου. Κι έτσι κοιμάσαι ήρεμη ακούγοντας το τραγούδι του ευαίσθητου ληστή και τα λόγια εκείνων που σε έπεισαν πως δεν πρέπει να νοιάζεσαι για το φίδι που κρύβεται στην τρύπα του δρόμου σου.

Τώρα θα τεντώσω τα χέρια μου να φτάσω τον διακόπτη από το φως.
Μια λάμπα κουνιέται από πάνω μου, αναμένη και καυτή
όπως η ανάσα σου που τριγυρίζει το λαιμό μου.
Κρεμιέμαι από το μισοφέγγαρο και κάνω κούνια πάνω από την πανοπλία μου που κατέστρεψαν τα μάτια σου και το γέλιο σου.
Το κάστρο έπεσε και όλοι οι ιππότες παραδόθηκαν. Τώρα μόνος με το φεγγάρι και την ανάσα σου στο λαιμό μου σκέφτομαι πως μόνο ρούχα θέλω να φοράω, όχι πανοπλία.
Η πανοπλία είναι για τους αδύναμους.

Είχε κρεμάσει τους πίνακές του σαν σφαχτάρια. Όχι δεν μύριζε αίμα, αλλά η κόκκινη μπογιά που έσταζε κάτω από τα τελάρα είχε δημιουργήσει μια μικρή κόκκινη λίμνη.
Μέσα της κολυμπούσαν τα πινέλα του, τα μολύβια και τα σπρέυ που χρησιμοποιούσε. Καθόταν σταυροπόδι, κι ο νιπτήρας που φαινόταν στο βάθος, από λευκός είχε γίνει κόκκινος.
Είχε πλύνει τα χέρια του πριν. Το πρόσωπό του ταξίδευε μέσα στο χρόνο κι έκανε στάσεις σε έργα ζωγραφικής που μαχαίρωναν το ένστικτό του. Έτσι μου είχε πει ένα βράδυ που τον είχα συναντήσει στο μετρό του Παρισιού.
Απόψε ήρθε πάλι στους τρεις τοίχους ο ζωγράφος Francis Bacon.

«Έψαχνα να βρω την ευτυχία. Δεν υπάρχει όμως ευτυχία στον κόσμο. Υπάρχει μονάχα μια ζωή που πρέπει να τη ζήσεις θαρραλέα, χωρίς δειλίες. Το εσωτερικό ταξίδι το ξεκινάς όταν σε βρίσκουν τα προβλήματα και είσαι ήδη θεομόναχος. Κι εγώ πάντοτε ήμουν, κατά κάποιον τρόπο, μελαγχολική και μόνη. Υπάρχει ένα κενό στη ζωή κάθε ανθρώπου που δεν είναι κενό στην προσωπικότητα ή στην οργάνωση της ζωής αλλά μια θέση αδειανή, να ‘ρθει να κάτσει εκεί ένας άλλος άνθρωπος, που με τον καιρό θα γίνει κάτι πολύτιμο και εκλεκτό για σένα.»
Η Φλέρυ Νταντωνάκη και ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος συζητούν μέσα σε ‘Τρεις τοίχους κι ένα παράθυρο’.

Κρατά τις χούφτες της κλειστές και τις δείχνει σ’ όποιον περαστικό περνάει μπροστά από το πεζοδρόμιο που δουλεύει. Κάθε νύχτα στο ίδιο σημείο.
Τα μαλλιά της ξανθά και τα παντελόνια κολλητά.
Κρατά τις χούφτες τις κλειστές και αποφεύγει με τα ψηλά τακούνια της, τις λακούβες του πεζοδρομίου.
Οι πελάτες μέσα στα αυτοκίνητα κοιτούν τις χούφτες της και το στροφόμετρο δείχνει 8.000 στροφές.
Κρατά τις χούφτες της κλειστές και το μυστήριό της καίει τους κινητήρες των πελατών.
Είναι πονηρή γυναίκα. Εδώ και δύο χρόνια πουλάει δύο χούφτες αδειανές και καταφέρνει να ζει.

*εικόνα: Walid Ebeid, Honest Prostitute

Απόψε εκπέμπουμε από τη χώρα που οι υπήκοοι της πιστεύουν πως Άγιος Βασίλης υπάρχει.
Απόψε παιδικές φωνές αναζητούν την ελπίδα, τη ζωή και τη χαρά.
Τα δώρα του Αγ. Βασίλη είναι το ανοιχτό παράθυρο στο παραμύθι.
Είναι η ελπίδα πως σε έναν τόπο, κάποιος έχει μοναδικό σκοπό της ζωής του να φτιάχνει παιχνίδια.

Ναυάγιο στην παραλία της μικρής μας πόλης.
Ένας θησαυρός μυρίζει θάλασσα κι ανθίζει απόψε μέσα στους τρεις τοίχους και το ένα παράθυρο.
Θησαυρός με σάρκα και οστά, με λέξεις και γραπτά που βγαίνουν από τις χούφτες ποιητών.
Απόψε υποδεχόμαστε ναυαγούς κι αντί για τα ρούχα τους στεγνώνουμε τον σπουργίτη του Οδυσσέα Ελύτη,
τη φυσαρμόνικα του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου και τα κίτρινα φύλλα του Κώστα Ουράνη.
«Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: χίλιοι την χαίρονται ένας την πληρώνει» αυτό είπε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και έτρεξε πάλι να βουτήξει στην αγαπημένη του.

ραντεβού τον Σεπτέμβριο

Απόψε οι Lost Bodies συναντούν τον Θωμά Γκόρπα και μας λένε πράγματα που δεν θα μάθουμε ποτέ. Τρεις τοιχοι κι ένα παράθυρο γκρεμίζονται κι έπειτα ανακατασκευάζονται από ποιήματα του Θωμά Γκόρπα, τη μουσική και τους στίχους των Lost Bodies. Τα υλικά που χρησιμοποιούν βρίσκονται μέσα σε τασάκια για τσιγάρα σε μπαρ που παίζει Τσιτσάνη, Μανώλη Αγελόπουλο και Billie Holiday. Βρίσκονται σε ποτάμια που καταλήγουν τα λήμματα της πόλης και ξεπλένονται οι λέξεις του Κ.Π.Καβάφη, του Αντρε Μπρετόν του Ανδρέα Εμπειρίκου και του Φριντριχ Νίτσε.

Επιστροφή.
Η μήτρα σου, γέννησε τον έρωτά σου και το μυαλό σου, τον έντυσε με ρούχα χάρτινα
για να λιώνουν εύκολα στις πρώτες στάλες από το σάλιο και τα δάκρυα σου.
Η μήτρα σου γέννησε το Θεό σου – γυμνό και άοπλο μια νύχτα στην ταράτσα ενός θερινού σινεμά στη Θεσσαλονίκη.

-Προσοχή εκτελούνται έργα! Είπες στους φίλους.

Για δύο βδομάδες δεν πήρες ανάσα.
Σώμα, ψυχή και πνεύμα σκέτο γιαπί.
Έχτιζες και γκρέμιζες, άλλαζες χρώμα στα μάτια και τα μαλλιά του.
Εσύ δεν είχες κλείσει μάτι κι εκείνος κοιμόταν μισοσκεπασμένος στην άκρη του κρεβατιού.
Όποιος αγαπά κόβει τους λαιμούς των αγαπημένων του και φυτεύει μέσα τους τριαντάφυλλα.

Το φανταστικό και μοναχικό «Ξενοδοχείο Βαλκάνια» στο αυτοδιαχειριζόμενο μεταδεύτερο.
Στη ρεσεψιον ο Γιώργος Χρονάς. Ψίθυροι στα εσωτερικά δωμάτια και σε εκείνα που βλέπουν Ακρόπολη. Φανταστικές συζητήσεις με συγκεκριμένους ανθρώπους δίπλα σε μπαλάντες του Μάνου Χατζιδάκι, και τις φωνές της Σωτηρίας Μπέλλου  και της Μαρίας Κάλλας.

Κάθε βράδυ στις 23.00 από Δευτέρα 10 Ιουλίου ακούμε τι κοινό έχει η Marianne Faithfull με τη Βίκη Μοσχολιού, μαθαίνουμε πως προτιμά να πίνει το τσάι του ο Νίκος Γκάτσος και ακούμε δίσκους που ξέχασαν στα δωμάτια τους βιαστικοί ένοικοι του ξενοδοχείου.

Τώρα θα τεντώσω τα χέρια μου να φτάσω τον διακόπτη από το φως.
Μια λάμπα κουνιέται από πάνω μου, αναμμένη και καυτή όπως η ανάσα σου που τριγυρίζει το λαιμό μου.
Κρεμιέμαι από το μισοφέγγαρο και κάνω κούνια πάνω από την πανοπλία μου, που κατέστρεψαν τα μάτια και το γέλιο σου.
Το κάστρο έπεσε και όλοι οι ιππότες παραδόθηκαν. Τώρα μόνος με το φεγγάρι και την ανάσα σου στο λαιμό μου, σκέφτομαι πως μόνο ρούχα θέλω να φοράω. Όχι πανοπλία!
Η πανοπλία είναι για τους αδύναμους.

Πάρε τη λέξη πεταλούδα. Η λέξη πεταλούδα δεν είναι η πραγματική πεταλούδα. Υπάρχει η λέξη, μα υπάρχει και η πεταλούδα. Μην καρφώνεις τα φλογισμένα σου μάτια πάνω μου όταν μιλάς για έρωτα. Αν θέλεις να με εντυπωσιάσεις όταν μιλάς για έρωτα, βάλε το χέρι σου στην τσέπη ή κάτω από το φόρεμά σου και χαϊδέψου. Μην καρφώνεις τα φλογισμένα σου μάτια πάνω μου όταν μιλάς για έρωτα. Αν θέλεις να με εντυπωσιάσεις όταν μιλάς για έρωτα, βάλε το χέρι σου στην τσέπη ή κάτω από το φόρεμά σου και χαϊδέψου. Δε μπορείς να πεις στο ακροατήριο όλα όσα ξέρεις για τον έρωτα με κάθε γραμμή που θα απαγγέλεις για τον έρωτα. Παραμέρησε και θα ξέρουν ό,τι ξέρεις γιατί ήδη το ξέρουν. Δεν έχεις να τους μάθεις τίποτα. Δεν είσαι πιο όμορφη απ’ αυτούς. Ούτε πιο σοφή. Μην τους βάζεις τις φωνές. Μην τους βιάζεις στην ψύχρα. Αυτό είναι κακό σεξ. Αν τους δείξεις το περίγραμμα των γεννητικών σου οργάνων, τότε δώσε τους κι αυτό που τάζεις.

Αποσπάσματα από το κείμενο του Leonard Cohen «Πως να απαγγέλεις ποίηση» μτφρ Λίνα Νικολακοπούλου

Ο έρωτας, μου λες, είναι τοξικός. Αλλοιώνει, δίνει αίμα στην καρδιά κι από λευκή την κάνει κόκκινη.
Σε φτάνει στο μεγαλύτερο ύψωμα της πόλης κι ύστερα σου δίνει μια με το πόδι του και πέφτεις όπως το ώριμο μήλο κάτω από τη μηλιά.
Η γεύση απ’ τα χείλη σου, μου λες, είναι τοξική. Μου προκαλεί εξάρτηση και δεν θέλω ούτε νερό να βάλω στο στόμα μου.
Αντί να στρέψω το βλέμμα μου αλλού δέχομαι αυτά τα λόγια σαν δώρο.
Στο τέλος θα συμφωνήσω. Ο έρωτας είναι τοξικός. Αλλοιώνει τα πικρά λόγια σου και τα κάνει τριαντάφυλλο στο στήθος σου.