Roger Waters Live in Sofia, 4/5/2018.
Γράφει ο Σταύρος Μπέκας
Πηγή: http://www.afrodelia.
Είναι Φθινόπωρο προς Χειμώνας του 2017 και ο Roger Waters ανακοινώνει τη νέα του Ευρωπαϊκή περιοδεία, στην οποία αυτή τη φορά περιέργως δεν συμπεριλαμβάνει την Αθήνα! Σκέφτομαι ότι είναι ακόμη νωρίς και ίσως την προσθέσει στη συνέχεια αλλά σύντομα διαπιστώνω πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει οπότε αρχίζω να εξετάζω σοβαρά το ενδεχόμενο να ταξιδέψω στο εξωτερικό! Πράγα, Ρώμη, Βαρκελώνη και διάφορες άλλες πόλεις πέφτουν στο τραπέζι αλλά επιλέγω τη Σόφια που προσφέρει το πιο οικονομικό πακέτο. Τον Δεκέμβριο λοιπόν κλείνουμε τα εισιτήρια της συναυλίας αλλά και τα αεροπορικά – απομένουν όμως 137 ημέρες! Αυτή η προσμονή όχι μόνο δεν λειτουργεί αρνητικά αλλά θα έλεγα ότι συσσωρεύει την ενέργεια και σαφώς αυξάνει τη λίμπιντο!
Είναι 6 το πρωί της Παρασκευής 4 Μαϊου του 2018 και ανοίγει
το μάτι μετά από δύο-τρεις ώρες ύπνου! Λίγο μετά συνειδητοποιεί και ο εγκέφαλος ότι έφτασε η ημέρα! Ε, πάμε λοιπόν! Sofia Calling! Έχουμε πτήση στις 8:35..
..Το αεροπλάνο γεμάτο με τυπάκια που κάνουν μπαμ ότι ταξιδεύουν για τον ίδιο λόγο που ταξιδεύουμε κι εμείς – παντού μπλουζάκια Pink Floyd και φατσούλες που ξεχωρίζουν! Σκέφτομαι ότι τελικά μάλλον δεν είμαστε οι ”τρελλοί” της υπόθεσης – καλά είμαστε αλλά αυτό θα φανεί παρακάτω!!!
Φτάνουμε Σόφια λοιπόν.. Η συναυλία είχε ώρα έναρξης 20:00, το ξενοδοχείο μας ήταν σε μία απόσταση 10-15′ με ταξί από την Arena Armeec, οπότε βγήκαμε στη λεωφόρο στις 19:30. Κάνουμε σήμα στον πρώτο, κάνουμε σήμα στον δεύτερο, κάνουμε σήμα στον τριακοστό, τίποτα!! Είτε είχε κόσμο, είτε ήταν άδειος, δεν σταματάει κανείς!!! Καταλαβαίνουμε σύντομα δύο πράγματα.. Πρώτον: οι Βούλγαροι ταρίφες δεν παίρνουν διπλή κούρσα και δεύτερον: λειτουργούν σχεδόν όλοι με τηλεφωνικές κλήσεις! Η ώρα είναι 19:55 και το άγχος μας έχει κυριεύσει! Προτείνω να πάρουμε το μετρό και να κατέβουμε τουλάχιστον στον πλησιέστερο σταθμό (25′ με τα πόδια από το συναυλιακό χώρο)! Αφού προσευχόμαστε να μην ξεκινήσει η συναυλία στην ώρα της και αφού ευχόμαστε οι Βούλγαροι να είναι όσο ζαμάν φου είναι οι Έλληνες, κατεβαίνουμε να ξαναψάξουμε για ταρίφα.. Ευτυχώς μετά από κάνα πεντάλεπτο σταματάει ένας παππούλης – να’ναι καλά ο άνθρωπος!
Φτάνουμε στο γήπεδο 20:35 την ώρα ακριβώς που ξεκινάει η συναυλία με το One of These Days. Παίρνουμε το ασανσέρ για τον τρίτο όροφο, μπαίνουμε στη θύρα μας και μέχρι να καταλάβουμε που βρισκόμαστε έχει αρχίσει το αριστουργηματικό Time μέσα από τον θρυλικό δίσκο The Dark Side of the Moon! Η τρίχα κάγκελο και η συγκίνηση διάχυτη.. Ζούμε μεγάλες στιγμές και το ξέρουμε..
Την ώρα που ο Roger συνεχίζει με classics (Breath, The Great Gig in the Sky, Welcome to the Machine), εμείς παίρνουμε το ασανσέρ για τον πρώτο όροφο και βρίσκουμε ένα τέλειο σημείο παρακολούθησης – τι να κάνουμε το ελληνικό δαιμόνιο διαπρέπει και στο εξωτερικό!! Το live συνεχίζεται με ένα σύντομο πέρασμα από το νέο solo album του Waters με τα υπέροχα Déjà Vu, The Last Refugee και Picture That και αμέσως μετά επιστρέφει στα παλιά με το Wish You Were Here, το οποίο τραγουδάει όλο μα όλο το γήπεδο!! Το πρώτο set κλείνουν τρία κομμάτια από το Wall, το The Happiest Days of Our Lives και τα δύο από τα τρία μέρη του Another Brick in the Wall. Πιτσιρίκια με πορτοκαλί φόρμες και μαύρες κουκούλες καταλαμβάνουν τη σκηνή και η οπτικοακουστική εμπειρία χτυπάει κόκκινο! Πετούν τις κουκούλες, βγάζουν τις φόρμες και μένουν με μαύρα t-shirts που αναγράφουν μία λέξη: RESIST! Την επόμενη μέρα μαθαίνουμε ότι αυτά τα παιδάκια ήταν locals που πήγαν στο γήπεδο το απόγευμα πριν το live και οι υπεύθυνοι τους έδειξαν μερικές απλές χορευτικές κινήσεις – πρόκειται για μία εμπειρία που θα θυμούνται για όλη τους τη ζωή!
Ακολουθεί διάλειμμα και στο Video Wall περνούν καμιά πενηνταριά χρήσιμες συμβουλές αντίστασης οι οποίες κλείνουν με το:
Resist all the other assholes who have made a lot of money and are billionaires!
Την ώρα που ο Roger συνεχίζει με classics (Breath, The Great Gig in the Sky, Welcome to the Machine), εμείς παίρνουμε το ασανσέρ για τον πρώτο όροφο και βρίσκουμε ένα τέλειο σημείο παρακολούθησης – τι να κάνουμε το ελληνικό δαιμόνιο διαπρέπει και στο εξωτερικό!! Το live συνεχίζεται με ένα σύντομο πέρασμα από το νέο solo album του Waters με τα υπέροχα Déjà Vu, The Last Refugee και Picture That και αμέσως μετά επιστρέφει στα παλιά με το Wish You Were Here, το οποίο τραγουδάει όλο μα όλο το γήπεδο!! Το πρώτο set κλείνουν τρία κομμάτια από το Wall, το The Happiest Days of Our Lives και τα δύο από τα τρία μέρη του Another Brick in the Wall. Πιτσιρίκια με πορτοκαλί φόρμες και μαύρες κουκούλες καταλαμβάνουν τη σκηνή και η οπτικοακουστική εμπειρία χτυπάει κόκκινο! Πετούν τις κουκούλες, βγάζουν τις φόρμες και μένουν με μαύρα t-shirts που αναγράφουν μία λέξη: RESIST! Την επόμενη μέρα μαθαίνουμε ότι αυτά τα παιδάκια ήταν locals που πήγαν στο γήπεδο το απόγευμα πριν το live και οι υπεύθυνοι τους έδειξαν μερικές απλές χορευτικές κινήσεις – πρόκειται για μία εμπειρία που θα θυμούνται για όλη τους τη ζωή!
Ακολουθεί διάλειμμα και στο Video Wall περνούν καμιά πενηνταριά χρήσιμες συμβουλές αντίστασης οι οποίες κλείνουν με το:
Resist all the other assholes who have made a lot of money and are billionaires!
Το δεύτερο set ξεκινά εντυπωσιακά με extra τεράστιο σημείο για visualizations! Μουσικά παίζει δύο κομμάτια μέσα από το Animals, το Dogs και το Pigs (Three Different Ones) το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι και το highlight της βραδιάς, με το ιπτάμενο γουρούνι και τις καρικατούρες του Donald Trump! Συνεχίζει με τα κλασικά Money και Us and Them από το The Dark Side of the Moon, περνά στο νέο album με το Smell the Roses και από εκεί επιστρέφει στο Dark Side για να κλείσει το δεύτερο set με τα Brain Damage και Eclipse.
Στο encore παίζει δύο από τα πιο σπουδαία κομμάτια του Wall και των Pink Floyd γενικότερα, τα Mother και Comfortably Numb και κάπως έτσι ο 75χρονος Roger Waters αποχαιρετά το κοινό της Σόφιας (και όχι μόνο) μετά από περίπου δυόμιση ώρες ιδρώτα – δυόμιση ώρες αψεγάδιαστης εμφάνισης.. Τροφή για σκέψη κυρίως για τον κάθε ψωνισμένο πιτσιρικά (και μη) που νομίζει ότι είναι σπουδαίος αλλά και για εμάς τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που ειδωλοποιούμε με τόση ευκολία τους μέτριους που μας πλασάρει το σύστημα των media..
Στο encore παίζει δύο από τα πιο σπουδαία κομμάτια του Wall και των Pink Floyd γενικότερα, τα Mother και Comfortably Numb και κάπως έτσι ο 75χρονος Roger Waters αποχαιρετά το κοινό της Σόφιας (και όχι μόνο) μετά από περίπου δυόμιση ώρες ιδρώτα – δυόμιση ώρες αψεγάδιαστης εμφάνισης.. Τροφή για σκέψη κυρίως για τον κάθε ψωνισμένο πιτσιρικά (και μη) που νομίζει ότι είναι σπουδαίος αλλά και για εμάς τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που ειδωλοποιούμε με τόση ευκολία τους μέτριους που μας πλασάρει το σύστημα των media..