Radio bookspotting

Tζαζ και κονιάκ. Ξέρει να ελίσσεται στα σοκάκια και τους λαβυρίνθους των μεγαλουπόλεων ο Μάκης Μαλαφέκας (Αθήνα, 1977). Ξέρει στης ποίησης τους λειμώνες να περιπλανιέται. Ξέρει να κρατάει το πολύτιμο, το ακριβό. Ξέρει να ξεσκαρτάρει. Διαβάζω από το βιλβλίο του Η απόλυτη μειοψηφία (εκδ. Μελάνι): ῾Κρατάς το ποτήρι του κονιάκ/ Σαν μικρόφωνο/ Και μου τραγουδάς/ Με φωνή/ Σαράντα βαθμών αλκοόλ/ Ένα τραγούδι αλύπητο/ Που πνίγεται/ Μες στο χαμόγελό σου᾽. ᾽Τον βλέπω μετά, να πιάνει τον βραχίονα με χάρη και να ακουμπάει απαλά τη βελόνα στο δίσκο. Παίζει τζαζ, παίζει Μονκ. Και με έναν παλιό στυλογράφο, γράφει: ῾Ο Τελόνιους Μονκ ξέρει να φοράει ένα καπέλο με περισσότερο στυλ από τον Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ. Ο Τελόνιους Μονκ με κάνει να πιστεύω ότι ο Φρέντερικ Σοπέν ήταν Μαύρος. Ο Τελόνιους Μονκ μού υπενθυμίζει ότι όλοι οι Πρόεδροι των ΗΠΑ είναι αναγκαστικά Λευκοί᾽. Στο τέλος, με περίσκεψη και γνώση βαθιά των κειμένων και των καταστάσεων, αποφαίνεται: ῾Χωρίς το στυλό μου είμαι γυμνός./ Και με το στυλό μου θεόγυμνος./ Μόνο αυτές οι δύο καταστάσεις/ Φαίνεται να υπάρχουν᾽.