Το Κουτσό
[:προσευχή /στους κήπους της έπαυλης]
Όταν τα όργανα σπάνε και αχρηστεύονται, όταν τα σχέδια ματαιώνονται και δεν έχει πια νόημα η προσπάθεια, ο κόσμος εμφανίζεται με μια παιδική τρομερή δροσιά, αιωρούμενος χωρίς ίχνη στο κενό. Αυτή η δροσιά τυλίγει τις «Ωδές Στον Πρίγκιπα». Στις γραμμές, τις επιφάνειες και τους όγκους του έργου ο Ασλάνογλου βήμα προς βήμα προφασίζεται «αιώνια άνοιξη» και ορκίζεται στα πνεύματα μιας ηλιόλουστης χειμωνιάτικης μέρας προκαλώντας τον Raoul Penman μες στα παράσιτα και τους πομπούς να σπάσει