Αγριάλιτι

γράφει ο Βαγγέλης Γαροφάλλου

Έχει πλάκα το πώς μερικά πράγματα εμφανίζονται ξαφνικά και γίνονται κομμάτι της ζωής σου.
«Εγώ και το Μεταδεύτερο», μου είπανε να γράψω. Ξεκινάω με φλασμπάκ, να πρωτοτυπήσω. Πρέπει να είναι 2013, έχω μόλις κυκλοφορήσει το τρίτο μου βιβλίο και είμαι στη φάση του promotion, που στην Ελλάδα του Σαμαρά σημαίνει να πιάνεις κάνα φίλο και κανά γνωστό και να του λες «πάρε ρε μαλάκα το βιβλίο μου, θα πεινάσω».

Σε μία σπάνια στιγμή συμπαντικής εύνοιαςπρος το άτομό μου, λαμβάνω ένα μήνυμα στο facebook από τον Νίκο Αϊβαλή, ο οποίος με ενημερώνει πως μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ κάνει την εκπομπή του, «Διακριτικές σχέσεις διεθνούς ρεπερτορίου», σε κάποιο «Μεταδεύτερο», και μάλιστα με προσκαλεί να κάνουμε μία εκπομπή για να παρουσιάσουμε το βιβλίο μου, το οποίο διάβασε, και του άρεσε. Έλα Χριστέ και μπούκωνε.
Λίγες μέρες μετά, βγαίνω από το μετρό του Κεραμεικού και φθάνω στο χώρο που φιλοξενούσε τον ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο σταθμό. «Βάλε ό,τι μουσική θέλεις». Την πατήσατε, μουρμουρίζω. Η εκπομπή ξεκινά με το «Starchildren» του Bruce Dickinson, το οποίο διανθίζει η φωνή του Νίκου, που λίγο αργότερα διαβάζει το διήγημα «Τα μαγικά μανιτάρια της Μερόπης» από το βιβλίο και είναι τόσο αξιαγάπητος που μου απολογείται επειδή κάνει σαρδάμ, προφανώς γιατί με είχαν διαβάσει και καλύτερα στο ραδιόφωνο. Η εκπομπή τελειώνει και, έχοντας την εντύπωση ότι η παρουσία μου έχει αποτελέσει μία μικρή μαύρη σελίδα στην μακρά ραδιοφωνική ιστορία του Νίκου, συναντάω κάτι φίλους και κρεπαλιάζω ανελέητα. Την επόμενη μέρα, κι ενώ το χαγκόβερ με βασανίζει, δέχομαι ένα μήνυμα από τον Νίκο που με ρωτάει αν θέλω να κάνω εκπομπή κάθε Δευτέρα 10 με 12. Λέω, κάτι πάει στραβά με αυτούς τους τύπους.
Δευτέρα του Πάσχα, αγχωμένος, ξενυχτισμένος και ταλαίπωρος φτάνω απευθείας από εκδρομή στο τότε στούντιο του σταθμού, και μετά από κάποιο μπλέξιμο από την πόρτα του ασανσέρ εμφανίζεται ο Κώστας Αδαμόπουλος, ξενυχτισμένος κι αυτός.
Kατά διαβολική σύμπτωση, ήχο μου έκαναν, στις τρεις πρώτες μου εκπομπές, ο Κώστας, ο Αντρέας Αναστασάκης και ο Μπάμπης Μιχαλόπουλος, που έμελλε να είναι αυτοί με τους οποίους μοιράστηκα και το μικρόφωνο του «Αγριάλιτι» στη συνέχεια.
Σήμερα, η προσπάθεια συνεχίζεται. Και, όταν καμιά φορά ξεχνάω να πάρω cd στο αυτοκίνητο και αναγκάζομαι να περιπλανηθώ στο φαρ ουέστ του ραδιοφώνου, με τους καομπόηδες των playlist, της κλινικής φιλελεδοκαγκουρίλας ή της χιπστεροβλακείας, αισθάνομαι περήφανος που βρίσκομαι ανάμεσα στους ινδιάνους.