41 χρόνια μετά…
Το 1973 βρίσκει τον ελληνικό λαό υπερβολικά καταπιεσμένο. Η οικονομική κρίση μαστίζει τη χώρα. Ο πληθωρισμός εντείνεται ολοένα και περισσότερο, οι τιμές των πρώτων υλών αυξάνονται, ενώ περιορίζεται ραγδαία η δυνατότητα απόκτησης σπιτιού στις μικρομεσαίες τάξεις. Μέσα σε αυτό το κλίμα της δικτατορικής καταπίεσης, η δυσαρέσκεια του λαού αυξάνεται. Οι φοιτητές δεν άργησαν να αρχίσουν να διαμαρτύρονται και να συμπλέκονται με την αστυνομία. Ο Νοέμβρης όμως του 1973, θα είναι αυτός που θα στιγματίσει για πάντα την ιστορία του φοιτητικού κινήματος, αλλά και την ιστορία ολόκληρης της χώρας.
Στις αρχές του έτους , η Σύγκλητος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, θα αναστείλει επ’ αορίστου τη λειτουργία του Πανεπιστημίου. Άμεσα συστήνονται γενικές συνελεύσεις σε όλα τα Πανεπιστήμια για την εκλογή επιτροπών. Στους μήνες που θα ακολουθήσουν λαμβάνουν χώρα στρατεύσεις φοιτητών, συγκεντρώσεις στις σχολές, διαμαρτυρίες υπέρ των φοιτητών, συλλήψεις κλπ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η παιδεία αρχίζει να διαλύεται ολοσχερώς.
Η ημερομηνία που θα σταθούμε είναι η 20η Μαρτίου όπου πραγματοποιείται συγκέντρωση στη Νομική σχολή Αθηνών. Εκείνη τη μέρα, το πανεπιστημιακό άσυλο καταργείται και η αστυνομία εισβάλει στο χώρο, χτυπά και συλλαμβάνει πολλούς φοιτητές.
Σήμερα 41 χρόνια αργότερα, εν όψει του εορτασμού της εξέγερσης της 17ης Νοεμβρίου 1973, η Γενική συνέλευση των φοιτητών αποφάσισε να γίνει κατάληψη στη Νομική σχολή και στη Φιλοσοφική και συνάμα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόλυση των διοικητικών υπαλλήλων και το νόμο περί διαγραφής των αιώνιων φοιτητών. Αυτό που συνάντησαν οι φοιτητές έξω από τις σχολές ήταν κλούβες με ΜΑΤ, που τους απαγόρεψαν την είσοδο με εντολή των Πρυτανικών αρχών. Μέσα σε αυτό το κλίμα δε θα μπορούσαν να λείπουν η χρήση χημικών και οι βιαιοπραγίες εναντίον των φοιτητών.
Και σε αυτό το σημείο, είναι που θα πρέπει να αναλογιστούμε τι σημαίνει δημοκρατία και τι άσυλο.
Αν θέλουμε να λέμε ότι έχουμε δημοκρατία, θα πρέπει να ζούμε με δημοκρατικό τρόπο. Τα Πανεπιστήμια είναι τα άσυλα των ιδεών μας. Δημοκρατικό δεν είναι να τοποθετείς τα ΜΑΤ έξω από τα Πανεπιστήμια, αλλά να αφήνεις τις ιδέες να εκφράζονται από τους πομπούς τους. Δημοκρατικό δεν είναι τα ΜΑΤ να χτυπούν φοιτητές γιατί διαδηλώνουν οργανωμένα χωρίς να προξενούν ζημιές σε καταστήματα.
Σύμφωνα με το άρθρο 14.1 του Συντάγματος της Ελλάδας, καθένας μπορεί να εκφράζει προφορικά, γραπτά, ή και διά του τύπου τις απόψεις του. Γιατί λοιπόν, πρέπει να αφαιρείται από τους φοιτητές το δικαίωμα να εκφράζονται και να υπερασπίζονται τα ιδανικά τους; Και από πότε η αστυνομία σε ένα δημοκρατικό κράτος επεμβαίνει , αποκλείοντας το δικαίωμα των φοιτητών να βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο και αυτή η πράξη να θεωρείται προστασία του ασύλου;
Για αυτό το άσυλο, που αυτή τη στιγμή προστατεύεται από την αστυνομία έχει χυθεί αίμα και έχουν πραγματοποιηθεί πολλοί αγώνες για την προστασία του.
Εμείς οι φοιτητές, προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί τη δεδομένη στιγμή, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα πάνω στη γνώση και την ακαδημαϊκή έρευνα. Και αυτό γιατί κάθε χρόνο τιμούμε με το δικό μας τρόπο την ιστορία των φοιτητών που μέσα στη Χούντα αντιστάθηκαν. Διαδηλώνουμε γιατί θέλουμε να ακουστεί η φωνή μας. Γιατί έχουν καταλυθεί όλα τα δικαιώματά μας.
Το Πολυτεχνείο, για όλους μας είναι μία μαύρη επέτειος, αλλά και μία απάντηση στο δικτατορικό καθεστώς της περιόδου 1967-1974. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα του φοιτητικού κινήματος, που μέσα στο χρόνο έχει παραμείνει σε όλους τους φοιτητές ως παράδειγμα αντίστασης σε όσους καταλύουν τη δημοκρατία.
Το τι είναι δημοκρατία στις μέρες μας όμως είναι μία πολύ μεγάλη κουβέντα. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στάθηκαν η αφορμή ούτως ώστε λίγους μήνες αργότερα να πέσει η Χούντα. Στις 17 Νοεμβρίου 1973, τα τανκς παραβιάζουν το άσυλο και έπειτα ακολούθησαν ιδιαίτερα γεγονότα με θύματα φοιτητές και αθώους πολίτες κάθε ηλικίας. Σήμερα λίγες μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου τα ΜΑΤ φρουρούν τις σχολές από τους φοιτητές που δίνουν ζωή σε αυτά τα ιδρύματα. Αν μη τι άλλο, μπορούμε να «χαιρόμαστε» για τις μέρες δημοκρατίας που βιώνουμε…
Tags: ράνια παπαδοπούλου