‘Τρεις τοίχοι κι ένα παράθυρο’ Πέμπτη στις 21.00

Ήσουν σαν μια πέτρα που σπάει το τζάμι της σχολικής αίθουσας ενώ μαθητές και δάσκαλος έγραφαν διαγώνισμα. Κάθε Πέμπτη στις 21.00 ξέρεις ότι θα είμαι στο κατάλυμα που έχει όνομα Μεταδεύτερο.

Μάλιστα κύριε, κάθισες δίπλα μου και άρχισες να μου περιγράφεις τη διαδρομή που έκανες για να φτάσεις ως εδώ.

Η Πατησίων, είπες, είναι ο αγαπημένος μου δρόμος- τη νύχτα και με κατεύθυνση προς το κέντρο όμως. Τη νύχτα η Πατησίων γίνεται γυναίκα που κοιμάται ξεσκέπαστη και κρυώνει. Η Πατησίων, είπες, είναι ο μοναδικός δρόμος που δεν ακούς τα βήματά σου γιατί εκεί προσπαθείς να ακούσεις τα βήματα των άλλων. Αυτό μου είπες, είναι νόμος!

Μάλιστα κύριε, η Πατησίων χωνεύει όλα τα λάθη και τις συγνώμες και στο τέλος της, το φως της Ακρόπολης σε ξεπλένει και σε φωτίζει.

κ.π