Το κουτσό

17 Οκτωβρίου 2014

[ας επανέλθουμε λοιπόν με μουσουλμάνικο γαλάζιο]

Και ο θεός τον νέκρωσε για εκατό χρόνια,
κι ύστερα τον ζωντάνεψε και του είπε:
– Πόσον καιρό έμεινες εδώ;
– Μια μέρα ή και λιγότερο, απάντησε.

Το Κοράνι, II, 261

Υπάρχουν στιγμές, ανάμεσα σε κάποιες ζωές, που δεν υπάρχει προηγούμενος εαυτός να αναδομήσεις ή ακόμα και να επισκεφτείς ξανά. Όχι, δεν ξεπέρασα τη γλώσσα μου. Η γλώσσα είναι ένα παλτό που σου δίνει η μάνα σου. Το φοράς όλο το χειμώνα μετά έρχεται η άνοιξη αλλά ποτέ δεν φεύγει. Η ομορφιά της παίζει πεισματικά με τις αντοχές μας. Τώρα μπορεί να΄μαι ένας χαζός που κρατά δυο κλωστές μια μαύρη, μια κόκκινη και περιμένει την αυγή για να τις ξεχωρίσει αλλά εκεί στο Κέντρο του Κόσμου οι μπάτσοι του πλανήτη χάνουνε σιγά – σιγά τη μπάλα. Εκεί η φωνή του ποιητή παραμένει α_σώματη συνδεδεμένη στην μεταλλική ηχογράφηση. Χωρίς οργανικό ηχοσύστημα το φως της αρνείται να μεταφραστεί:
Οι ταξιτζήδες εδώ στην Ομόνοια μου μιλάνε στ΄αγγλικά, απαντάω και λένε τα ελληνικά σου είναι καλά. Πόσο καιρό μένεις εδώ; Όλη μου τη ζωή τους λέω, αλλά ποτέ δεν με πιστεύουν. Μου μιλάνε στα φαρσί, μου μιλάνε στα ελληνικά, και απαντάω με βουνά από χρυσάφι κι ασήμι, με στοιχειωμένες μπασσογραμμές που πλέουν στις γεμάτες φύκια θάλασσες. Κι οι ταξιτζήδες στην Ομόνοια μου λένε τα ελληνικά σου είναι απρόσμενα καλά.
Τους λέω κατασκηνώσεις στην έρημο, συρματόπλεγμα, γυναίκες και κόρες να πεθαίνουν, καμήλες ν΄αφρίζουν αρρώστια, η άμμος ν΄απλώνεται σαν λίμνη αλλά ουδέν νεότερο από το δικό μου μέτωπο·
η καρδιά μου, δηλαδή, χτυπάει αντικανονικά, συνέχεια γρήγορα, συνέχεια βιαστικά. το χέρι αναβοσβήνει, η γλώσσα μου κόβει και ράβει προσεκτικά, η ψυχή μου ανησυχεί τρομερά, οι μάχες έξω την αφήνουν αδιάφορη, οι μάχες μέσα ναι, αυτές αξίζουν! Και οι ταξιτζήδες στην Ομόνοια
λένε πολύ καλά, πολύ καλά. Αλλά, έλα, πες μας την αλήthεια.. Πόσο καιρό μένεις εδώ;
Όλη μου τη ζωή αλλά ποτέ δεν με πιστεύουν. Λέω ότι τ΄όνομα μου είναι μικρό λιοντάρι, το επώνυμο μου σπασμένο κλαδί. Τους λέω ότι το μόνο που ζητάω για να κρατηθώ είναι νερό, κονσέρβες και σφαίρες. Τους τραγουδάω το “πουλιά μυριάδες πάνω /στης καρδιάς μου τα κλαδιά ” μέχρι που θλίβομαι και μ΄εξαντλεί η αλήθεια και ως συνήθως ποτέ δεν με πιστεύουν.

Ο κανόνας είναι πως όλοι είναι τσιγγάνοι τώρα. Όλοι ψάχνουν τη φυλή τους. Ο κανόνας είναι να μη σε νοιάζει αν την βρουν ποτέ. Το κόλπο είναι να νοιώσουν ότι μπορούν. Με τα βήματα του ενός κάτω απ΄τα πέλματα του άλλου. Με το όνομα του ενός να χαροπαλεύει στο λαχάνιασμα του άλλου. Πάντα εδώ. Πάντα και παντού. Σ΄όλους τους συνδυασμούς των φυλών και των καταγωγών “το συρματόπλεγμα πιο ψηλά ανέβασέ το”!  Πόσο ψηλά φτερουγίζει το τραγούδι μας από ‘δώ μέχρι τα οδοφράγματα του Κομπάνι ( https://barikat.gr/content/nero-konserves-kai-sfaires ) δεν το ξέρουν οι εξουσίες_
Στην υγειά σου, δέντρο! )))

(εδώ και είκοσι μέρες οι ιδεολογικές διαμάχες στους διαδρόμους της λέσχης των κατασκόπων του 21ου αιώνα συνεχίζονται λυσσωδώς. Οι μονοθεϊστές λένε πως ο Θεός είναι ένας. Οι πολυθεϊστές πιστεύουν πως ο Θεός είναι όντως πολλαπλός. Οι αποντοθεϊστές γνωρίζουν ότι ο Θεός έχει φύγει. Σπουδαστή των Θ(ρ)αυ(σ)μάτων μείνε ακίνητος και συντονίσου aπόψε στις έντεκα eδώ: https://metadeftero.gr/?p=781 . O Raoul Penman έχει όλες τις λεπτομέρειες ))

Παρασκευή 23:00-00:00

με τον Raoul Penman

ραδιοφωνική μεταφορά του blogspot Το κουτσό