Το Δύο Λεπτά Βιβλίο, προτείνει βιβλία για το καλοκαίρι. Μέρος Πρώτο.

Νυχτερινό ρεύμα

Κώστας Κατσουλάρης

Πόλις

Ένας άντρας ζει και πεθαίνει στα Εξάρχεια με την ελπίδα ότι ο ξεχασμένος αναρχικός τον οποίο χρόνια τώρα παρακολουθεί θα βάλει επιτέλους τη βόμβα. Νεαρή συγγραφέας από τη Θεσσαλονίκη αναζητά τον μίτο της ιστορίας της στα ανορθόδοξα ερωτικά τρίγωνα ενός μεσήλικα λογιστή, σε μπαρ στη Σόλωνος. Ένας τριανταπεντάχρονος κριτικός κινηματογράφου ακολουθεί τον καλύτερό του φίλο στην καμένη Πάρνηθα, για να θάψουν μαζί το σκυλί που έχει στο πορτμπαγκάζ του, τη νύχτα που το “Αττικόν” τυλίχτηκε στις φλόγες Ένας πενηντάχρονος άνεργος συνοδεύει την ηλικιωμένη μητέρα του σε γειτονιά της Κυψέλης, για να εισπράξουν τη σύνταξή της, ενώ μέσα του κουτρουβαλούν λέξεις που έχουν τη δύναμη να τους συνθλίψουν Ιστορίες της Αθήνας, στα χρόνια της έξαψης και της πτώσης, σε αναζήτηση μιας καινούργιας σπίθας. Τέσσερα διηγήματα που οι ήρωές τους προσπαθούν να μαντέψουν το πρόσωπο του άλλου, καθώς αφήνονται στα νυχτερινά ρεύματα της πόλης.

Hegel G.W.F.

Οι αποδείξεις περί της ύπαρξης του Θεού

Ροές

«Ο Θεός είναι πνεύμα και, ως πνεύμα, είναι για το πνεύμα […] Η εξύψωση συνεπώς του νοούντος πνεύματος σ’ αυτό που αποτελεί το ίδιο το ύψιστο νόημα, δηλαδή στον Θεό, είναι αυτό που θέλουμε εδώ να εξετάσουμε […] Η εν λόγω εξύψωση, περαιτέρω, έχει το θεμέλιό της στην ίδια τη φύση του πνεύματός μας, είναι αναγκαία γι’ αυτό».

Στις παραδόσεις για τις αποδείξεις περί της ύπαρξης του Θεού, ο Χέγκελ παρουσιάζει όντως τις αποδείξεις αυτές ως την εξύψωση του ανθρώπινου πνεύματος στον Θεό. Η εξέτασή τους δεν είναι κατά κανέναν τρόπο ιστορική, αλλά συνιστά αυστηρά συστηματική κατανόησή τους με τους όρους της δικής του φιλοσοφίας. Ο μεγάλος Ιδεαλιστής φιλόσοφος καταδεικνύει ότι οι αποδείξεις συνδέονται με συγκεκριμένες λογικές κατηγορίες, συνιστούν δε συνάμα απόδειξη της ενότητας του θεϊκού και του ανθρώπινου πνεύματος. Ιδιαίτερα η καλούμενη «οντολογική» απόδειξη εκφράζει, κατά τον Χέγκελ, ακριβώς την ουσία της φιλοσοφίας, την οποία ο ίδιος κατανοεί ως αντανάκλαση του θεϊκού πνεύματος εντός του ανθρώπινου.

Οι όψιμες αυτές παραδόσεις (1829) –ο φιλόσοφος τις εκφώνησε δύο μόλις χρόνια πριν το θάνατό του και τις επεξεργάσθηκε για να τις δημοσιεύσει αυτοτελώς– παρουσιάζουν και συνθέτουν, παρά την ειδική τους θεματική, βασικές πτυχές του εγελιανού στοχασμού, από τη Λογική μέχρι τη φιλοσοφία του πνεύματος και της θρησκείας. Αποτελούν ταυτόχρονα μοναδικό υπόδειγμα φιλοσοφικής ανάλυσης και επεξεργασίας πολλών ζητημάτων που αφορούν στη θρησκευτική συνείδηση.