Ταχυδρομείο

Καθίσαμε και ακούσαμε το νέο δίσκο των ΛΑΡΓΚΟ

Το έντεχνο τραγούδι τα τελευταία χρόνια μέσα από τους εκπροσώπους του καθόρισε την μουσική γενιά του σήμερα. Ίδιες ενορχηστρώσεις, παραδοσιακά όργανα, πίκρα για τα ξένα (τα παλιά ξένα και όχι τη μετανάστευση των νέων σήμερα λόγω κρίσης), γεμάτοι στίχοι με αναφορές και παρομοιώσεις που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Μία μουσική μανιέρα που παίζεται ολημερίς από τα ραδιόφωνα της έντεχνης μουσικής και στηρίζει οικονομικά συγκεκριμένους παραγωγούς και καλλιτέχνες. Αυτό που θέλω να πώ είναι ότι λείπει από τη μουσική “βιομηχανία” η αναφορά στο σήμερα και στα καθημερινά πρόβληματα μέσα από μια κριτική ματιά ή αλλιώς το δικό μας πολιτικό τραγούδι. Οι ΛΑΡΓΚΟ όμως ξεχωρίζουν.

Οι ΛΑΡΓΚΟ από το προηγούμενο EP που είχανε βγάλει το 2016 είχανε κάτι να πούνε. Διαφορετικές ενορχηστρώσεις, στίχοι με κριτική στο σήμερα, στη άνοδο των νεοναζί, στην κρίση όπως στο κομμάτι Κωλοχανείο για παράδειγμα

ο θυρωρός νυστάζει, κουράστηκε να ζει. / Βρίσκουν την ευκαιρία, σχιζοφρενείς ναζί./Θυμιαμα κάνουν τη οργή, τη βία θυμιατό
γυρίζω από την άλλη και κάνω εμετό.

Αρχές του μήνα κυκλοφόρησαν το νέο τους δίσκο με τίτλο “Τα λάθη”. Ηλεκτρικές κιθάρες, τρομπέτες, διακριτικά drums και μια ψυχεδέλεια εθιστική. Και κάπου ανάμεσα σε αυτές τις μουσικές και σε αυτούς τους ήχους, ακούς και τους Social Waste να ραπάρουν στο κομμάτι “Οι περιπατητές του κόσμου” επισφραγίζοντας μια σχέση και μια συνεργασία που κρατάει από τον τελευταίο δίσκο των SW όπου ο Κωσταντής Παπακωσταντίνου υπέγραφε το “Ποτοσί”. Ένα κομμάτι αρκετά groovie με στίχους που μόνο οι SW ξέρουν να γράφουν. Με αναφορές προσωπικές χωρίς να αφήνουν βέβαια και τον κοινωνικό σχολιασμό. Το κομμάτι στο τέλος με το κλαρίνο του, δίνει ένα τόνο βαλκανικό και αυτό το κάνει ακόμα πιο αγαπητό.
Οκτώ κομμάτια, ένα και ένα, διαφορετικά μεταξύ τους και με μια ευαισθησία που προσωπικά με άγγιξε. Αισθητική που μας έλειπε καιρό τώρα με στοχευμένο περιεχόμενο. Αγαπημένο κόμματι “Τα λάθη” με μία σειρά στίχων αρκετά αιχμηρών και αληθινών.

Μια χώρα που προσκύνησε σημαίες και παρελάσεις / Κι η μνήμη της μαρμάρωσε μαζί με τα μνημεία / Κυνήγησε τ’ ανόμοιο με βία κι απελάσεις / Τώρα χτυπάει την πόρτα μου κι αισθάνομαι ναυτία / Κάτω από την άγνοια γεννιέται το θηρίο / Και την ψυχή σου ακόρεστα δαγκώνει και μολύνει / Μα όταν στο τέλος σιχαθείς του μίσους το σφαγείο / Ανίκητη θα σου φανεί του φασισμού η δίνη .

Ο ουρανός δεν άλλαξε ποτέ και για κανένα / Κι όποιος τα μάτια έκλεισε επώασε το φίδι / Μανάδες ρώτα να σου πουν όσα έμαθαν στη γέννα / Ο ίδιος πόνος μας κρατά στου κόσμου το ταξίδι / Απέναντι σε αλλόγλωσσους αμόρφωτοι νταήδες / Κι αν άλλες γλώσσες έχουμε ίδιοι είμαστε αδερφέ μου Ίδια τα μάτια κι οι ψυχές τα όνειρα κι οι ελπίδες / Κι ίδια καταλαβαίνουμε το μίσος του πολέμου

Βέβαια, ένα μεγάλο μέρος του δίσκου έχει ορχηστρικά κομμάτια πράγμα που μας έχουν συνηθίσει οι ΛΑΡΓΚΟ, μιας και για να πεις κάτι δεν χρειάζεται πάντα να βάζεις και στίχους στα τραγούδια σου. Και αυτό μας αρέσει επίσης. Τελειώνοντας ο δίσκος και πηγαίνοντας προς το τέλος, το κομμάτι “Μπατσοκ” μπορεί να μην έχει στίχους, και αυτό, αλλά σε κάνει να σκεφτείς για αυτή τη μάστιγα που μεγάλωσε τη γενιά μας και δημιούργησε τον Νεοέλληνα μικροαστό και νοικοκυραίο, γιατί το κομμάτι σου βγάζει μια νευρικότητα. Ο δίσκος περιλαμβάνει και μια διασκευή του συγκροτήματος σε ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου τον “Λαγό”.

Κλείνοντας αυτό που θέλω να πω είναι ότι σιχαίνομαι τις κριτικές των δίσκων, ωστόσο αυτός ο δισκός ΤΑ ΣΠΑΕΙ!! Και επειδή πρέπει να παινέψουμε το σπίτι μας, αναζητήστε τον στο Music Corner Πανεπιστημίου και Μπενάκη!