Ταχυδρομείο

Κάποιες σκέψεις, εκτός μικροφώνου

Το συλλαλητήριο τελείωσε, οι κιτς στολές μπήκαν ξανά στα ντουλάπια. Το φίδι όχι απλά θέριεψε αλλά και δημόσια πια, χαίρει της εκτίμησης καλλιτεχνών, δημοσιογράφων και παππάδων. Ίσως μετά την κατοχή να μην υπήρξαν τόσο συσσωρευμένα ναζιστικά σύμβολα στο κέντρο της Αθήνας. Αυτό που ακόμα δεν χώνεψα ήταν άβολη στιγμή που συναντάς τον Βασίλη Παπακωσταντίνου να υπογράφει πλάι στον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ..

..τον Βαγγέλη Γερμανό πλάι στον Φράγκο Φραγκούλη, την Αφροδίτη Μάνου (εκτός των εθνικιστικών λόγων στην εξέδρα) πλάι στον Παπαθεμελή και τον Μαχαιρίτσα πλάι στον Καλεντερίδη. Πόσο κρίμα. Τους αφιερώνω το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη.

Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ’ναι οι τελευταίοι
Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.