Σουλιώτης Γ. – Ανθολογία μεξικανικής ποίησης.

/ Όμως (κι ας ακούγεται άσχημα) / θα έδινα τη ζωή μου / για δέκα μέρη της, / κάποιους ανθρώπους, / λιμάνια, πευκοδάση, / φρούρια, / μια ερειπωμένη πόλη, / γκρίζα, τερατώδη, / κάμποσες μορφές της ιστορίας της, / βουνά / – και τρία ή τέσσερα ποτάμια.

José Emilio Pacheco, «Εσχάτη προδοσία»

Τα συχνά αντικρουόμενα συναισθήματα απέναντι σε μια πατρίδα όμορφη και σκληρή, το πολύμορφο μεξικανικό τοπίο, με την ιδιαίτερη χλωρίδα και πανίδα του καθώς και τον ιδιαίτερο ανθρωπότυπό του, η νοσταλγία για το προκολομβιανό παρελθόν και η αναζήτηση της καταγωγής στις ιθαγενικές ρίζες, η κοινωνική κριτική και καταγγελία, αλλά και πηγές έμπνευσης διαχρονικές και πανανθρώπινες, όπως ο έρωτας –τόσο στη «ρομαντική» όσο και στην πλέον αισθησιακή του εκδοχή–, η μοναξιά, ο χρόνος, το πεπερασμένο του ανθρώπου και ο θάνατος, είναι ορισμένα μόνον από τα θέματα για τα οποία μιλούν οι ποιητές τής ανά χείρας Ανθολογίας, ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό ποιητικό ιδίωμα και στιλ.

Πρόκειται για ένα απάνθισμα που καλύπτει όλο το φάσμα της μεξικανικής ποίησης του 20ού αιώνα, από τις απαρχές του και τις καλλιτεχνικές πρωτοπορίες της εποχής έως τους νεότερους αλλά εξίσου επάξιους εκπροσώπους της. Όλοι μαζί οι ποιητές αυτοί (120 τον αριθμό) δίνουν μια πολυπρισματική –και γι’ αυτό πλήρη και κατατοπιστική– εικόνα της σύγχρονης μεξικανικής ποίησης, αναδεικνύοντας, παράλληλα, τις πλείστες όσες ομοιότητες και τη «συνομιλία» ανάμεσα στον μεξικανικό και τον ελληνικό πολιτισμό.