Πως χώρεσα κι εγώ σε μια μικρή βαλίτσα

της Θένης Αξιοτοπούλου

Δευτέρα 03 Νοεμβρίου και η παραγγελία στο Music Corner, (μια σκάλα μακριά δηλαδή), είχε ήδη δοθεί. Η πόρτα του στούντιο άνοιξε, μιας και πάντα κάποιος πρέπει να βγεί για να καπνίσει. Στα ηχεία δυνατά, ήχος μπουζουκιού.

(Μα καλά, πού κολλάει η φωνή του Αλκίνοου;)

-Ήρθε;

-Ήρθε! Σου φύλαξα αντίτυπο!

Στον κάτω όροφο ο ήχος του μπουζουκιού ακόμη και στον αέρα του Μεταδεύτερου, η «Χατζιδακιάς» κάνει την πρώτη της βόλτα.

Δεν ξέρω πόσες φορές αναρωτήθηκα τι δουλειά έχουν τα μπουζούκια στον δίσκο του Αλκίνοου. Νομίζω ότι είχα και μια απογοήτευση, για λόγους που μετά κατάλαβα.
Αλλά μετά κατάλαβα κι άλλα πολλά….

Την πρώτη φορά άκουγα τον δίσκο για περίπου 6 ώρες, μην κάνοντας τίποτε άλλο. (Ανήκω σε μια κατηγορία ανθρώπων που πιθανές γενετικές ανωμαλίες, δεν μας επιτρέπουν ακούγοντας μουσική να κάνουμε οτιδήποτε άλλο)

Δεν ήξερα αν μου αρέσει ή όχι. Ξαφνιασμένη ήμουν. Μου άρεσε όμως, που κάτι με ξάφνιαζε, που δεν το περίμενα δηλαδή.

Σκέψη πρώτη: Όλοι αυτοί που πήραν το μπουζούκι και το «χάρισαν» στο χειρότερο είδος τραγουδιού –το προκάτ- είχαν καταφέρει να μου το στερήσουν. Ποτέ δεν είχα καταλάβει, γιατί μπορούσα να ακούω τα παλιά λαϊκά τραγούδια, αλλά δυσκολότερα τα καινούργια.

Και να! το θαύμα έγινε: Ένα λαϊκό τραγούδι με συγκίνησε μετά από χρόνια. «Που πεθαίνουν τόσα πουλιά» (και που να είσαι τώρα)

Σκέψη δεύτερη: Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δεν κάθεται ήσυχος. Μεσολαβούν χρόνια ανάμεσα στους δίσκους και είναι σαν κάθε φορά να έρχεται και να μας λέει με τι «έπαιζε» στο ενδιάμεσο. Ούτε που πάει το μυαλό μας.

(Πως κρατάς την έμπνευση και την δημιουργικότητα ζωντανή; Πως γίνεται κάθε φορά να πηγαίνεις σε ξένους δρόμους; Και η ασφάλεια που δίνει το γνωστό; Πως γίνεται χωρίς αυτήν;)

Σκέψη τρίτη: Βρίσκεις που και που αντίδοτα. Στους αγαπημένους, στους φίλους, στην δημιουργία, στα τραγούδια που ακούς, στα μοιράσματα. Και νομίζεις ότι το «τέρας» δεν είναι τόσο δυνατό πια. Και έρχεται ένα τραγούδι (ένα τραγούδι γυμνό και απογυμνωμένο-η μικρή βαλίτσα) και κλαίς… για όλη την εγκατάλειψη, που κάνεις ότι δεν την βλέπεις, για να την αντέξεις, αλλά την ζείς ούτως ή άλλως .

«που ΄ναι τα ξένα μακρινά, κι ειν΄τα δικά μας ξένα»

Μην γελάσετε, αλλά κάθε φορά που ακούω αυτό ειδικά το τραγούδι, το μυαλό μου πάει σε όσους άκουγαν Καζαντζίδη για να κλάψουν για τους μακρινούς τους –τώρα οι μακρινοί είναι δίπλα μας ή και μέσα μας. Χρειαζόμασταν κι εμείς το τραγούδι μας.(Να σημειωθεί εδώ, ότι είμαι από αυτούς, που στα καλοταϊσμένα χρόνια, έχουν σνομπάρει τα τραγούδια του Καζαντζίδη)

Σκέψη τέταρτη (και τελευταία για την ώρα): Ο δίσκος αυτός είναι ύπουλος. Μιλάει ταυτόχρονα για το εδώ και τώρα, για το εκεί και τότε και για αυτό που θα ΄ρθει. Λένε σοφά πράγματα οι στίχοι. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι το βίωμα. Με πήρε απο το χέρι αυτός ο δίσκος. Μου μίλησε για όσα ζω τώρα. Με πήγε και σε κάτι πιο παλιό- μαλάκωσα. Και επέστρεψα για να προετοιμαστώ και να προετοιμάσω το μετά. Ούτε που κατάλαβα πως έγινε…

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης όπως ο ίδιος λέει, έβαλε σε αυτόν τον δίσκο τα απολύτως απαραίτητα.

Κι όμως δεν ένιωσα τίποτα να λείπει. Και πώς είναι δυνατόν να λείπει κάτι, όταν στις αποσκευές, έχεις τον ίδιο σου τον εαυτό, όπως ακριβώς είναι;

***Το παρόν κείμενο δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να θεωρηθεί κριτική. Χορηγείται κατόπιν αίτησης μιας εσωτερικής μου φωνής, που για κάποιο λόγο ήθελε να το πει: «Χώρεσα κι εγώ σε μια μικρή βαλίτσα». Κι η διαδρομή μαζί της, μόλις ξεκίνησε.