Ποντίκι Art 24/12/13

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ ART,
τεύχος 345 στις 24 Δεκεμβρίου 2013

Δεν άκουσα κανονιές απ’ τον Λυκαβηττό για την επανέναρξη του Δεύτερου Προγράμματος της Αυτοδιαχειριζόμενης Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Οι κυβερνώντες ήταν πολύ απασχολημένοι με τα τρεχαλητά τους για «να πάει καλά η ελληνική προεδρία στην Ε.Ε.». Εμείς εδώ, βάζουμε φόκο συμβολικά στο φιτίλι και κανονιοβολούμε με μια παλιομοδίτικη «μπομπάρδα». Καιρός ήταν! Αν κάτι άφησε πίσω της η αθλιότητα της δολοφονίας της ΕΡΤ τον περασμένο Ιούνιο, ήταν η τρανή απόδειξη ότι πολλοί στα δημόσια ΜΜΕ μπορούν να κάνουν άριστα τη δουλειά τους χωρίς το ντριν απ’ το γραφείο του υπουργού.Κι αν κάτι μπορεί να διδάξει σ’ εμάς τους εργαζόμενους η συνθήκη της τρέχουσας βαρβαρότητας, είναι ότι η πολιτική απάντηση στην κρίση (τους) είναι οι συνεταιρισμοί και οι δομές της κοινωνικής αλληλεγγύης.Εν σπέρματι συνεταιριστικά, λοιπόν, βγαίνει στον αέρα (στη διεύθυνση http://www.ertopen.com) το Δεύτερο Πρόγραμμα, με παραγωγούς διαλεκτούς και ακροατές διψώντες στη ραδιοφωνική έρημο.Βάλε ν’ ακούσεις Δεύτερο, λέμε. Εγώ που το ’κανα, είχα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξανασυγκινηθώ γιατί έτυχε – όταν δακτυλογραφούσα αυτό το κειμενάκι – να κάνει εκπομπή ο γενάρχης της ραδιοφωνικής δισκοκριτικής με άποψη, ο συνθέτης Δημήτρης Λέκκας.

Τι να σας πω ονόματα, τι να σας μολογάω ροή προγράμματος. Βρείτε τα, από τους συντελεστές δεν περισσεύει ούτε ένας. Και στηρίξτε την ακαπέλωτη φωνή τους.
Στη χρηματοπιστωτική Ντίσνεϊλαντ που μας μεγάλωσαν και τώρα κατάντησε βουρκάρι, δεν ξέρω αν αυτή η προσπάθεια, με την πρωτοβουλία του Γιώργου Μητρόπουλου και τη στήριξη της ΠΟΣΠΕΡΤ, επιβιώσει με όρους στεγνά οικονομοτεχνικούς. Αυτό ας το εξετάσουν οι ειδικοί. Η έφοδος στον ουρανό μετράει περισσότερο στην εποχή της ιστορικής καταστροφής.

Έχει κι άλλες φορές βυθιστεί η χώρα σε κρίσεις που επανακαθόρισαν τον Γολγοθά προς την αυτογνωσία ημών των νεοελλήνων: το 1922, το 1944 και το 1974, για να θυμηθούμε τρεις τέτοιες δραματικές περιστάσεις τον περασμένο αιώνα. Και στις τρεις η αυτογνωσιακή διαδικασία έμεινε στη μέση.

Μακάρι αυτή τη φορά να φτάσει πιο πέρα, αν και φοβάμαι ότι η θεμελιώδης νεοελληνική σχιζοφρένεια (άδοξοι κληρονόμοι «ενδόξων προγόνων») θα κάνει πάλι μια τρύπα στο νερό. Και θα (δια)σωθούν οι μοναχικοί και οι λίγοι που θα κολυμπήσουν σε άγνωστα νερά, στην τέχνη και στη ζωή. Γι’ αυτούς ας παίζει το ραδιόφωνο στο τέρμα.

Πάμε τραγούδι. Βάλε το βήτα τέσσερα, του γέροντα με τη γαλανόλευκη στο πίσω μπαλκόνι. Αυτό που λέει «…οι μειοψηφίες τάγματα ξυπόλητα / σκαρφαλώνουν μέσα σε σκοτάδια απόλυτα».