Μικρά Απογευματινά || Κτίρια τη Νύχτα

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2018, στις 18:00 

Ως μουσικός που έχει επηρεαστεί περισσότερο από εικαστικούς και σκηνοθέτες παρά από μουσικούς, έβρισκα πάντα ενδιαφέρουσες τις μεταγραφές μιας αίσθησης από τον έναν τρόπο έκφρασης στον άλλο. Το πώς δηλαδή μπορεί κανείς να περιγράψει ένα κινηματογραφικό πλάνο χρησιμοποιώντας μουσική ή το πώς θα αποτυπωθεί πχ ένα κείμενο για την αποξένωση σε έναν πίνακα ζωγραφικής. Για μένα το ζητούμενο ποτέ δεν ήταν η πιστή “αντιγραφή” μιας κατάστασης (πώς θα μπορούσε άλλωστε), αλλά αντιθέτως το τι “χάνεται στη μετάφραση”, τι μένει απ’ έξω, τι περνάει τελικά και μέσα από ποια φίλτρα.
Γι’ αυτό και παρακολουθώ με προσοχή τις απόπειρες των κινηματογραφιστών να απεικονίσουν τα όνειρα, το πώς δηλαδή μια εμπειρία απολύτως προσωπική και σχεδόν αφηρημένη μπορεί να δοθεί μέσα από μια έλλογη αφήγηση.

Κι όπως είναι φυσικό, είναι ένα πεδίο που απασχολεί τον κινηματογράφο απ’ τη γέννησή του σχεδόν (“Let me dream again” του 1900 -το οποίο περιείχε και το πρώτο out of focus transition, για να δείξει τη μετάβαση απ’ την πραγματικότητα στο όνειρο) έως τις σημερινές υπερπαραγωγές (βλπ Inception).
Από τα σκηνικά του Νταλί στο Spellbound του Χίτσκοκ μέχρι το Μωρό της Ρόζμαρι του Πολάνσκι (ίσως απ’ τις πιο εύστοχες, κατά τη γνώμη μου, προσεγγίσεις του ονείρου), από την ερωτική σκηνή του “Who’s that knocking at my door” του Σκορσέζε έως το εμβληματικό Brazil και από την εισαγωγική σκηνή του Φελινικού 8 1/2 μέχρι την ταινία-όνειρο (και με τις δύο έννοιες) Mulholland Drive του David Lynch, αξίζει να σταθεί κανείς όχι μόνο στη διαφορετική σκηνοθετική ματιά του καθενός, αλλά και στο πώς αυτή μεταβάλλεται μες στις δεκαετίες.

Γενικά, θεωρώ τα όνειρα μια παράλληλη ζωή που βιώνω εναλλάξ με την “κανονική” κι αποτελούν για μένα ένα πεδίο έμπνευσης όπως ακριβώς και η “πραγματικότητα”. Και μπορεί ο Σαββόπουλος να έχει πει “τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα μπορεί οι Φροϋδιστές να ‘ρθουν στην εξουσία”, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω μιλήσει γι΄αυτά πολλές φορές στα τραγούδια μου.

Στο νέο μου άλμπουμ υπάρχει ένα κείμενο που αναφέρεται σε ένα όνειρο που είχα δει όταν ήμουν 4-5 χρόνων κι ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι βλέπω όνειρο καθώς κοιμόμουν. Έχει τίτλο “Ένα όνειρο” και σε αυτό επιχείρησα να μεταφέρω και μέσα από τη μουσική την αίσθηση του ονείρου.

Όπως φαίνεται, υπάρχει τουλάχιστον ένα κομμάτι σε κάθε μου άλμπουμ που έχει αναφορές σε όνειρα. Το Οι δρόμοι γυρίζουν (“πίσω από μένα κάποιος γελάει σε μια αποθήκη φαρμάκων και μια κοπέλα μουντζουρώνει τις μέρες που δε θυμάμαι”), το Μαίριηλ (“Ο παλιός μου γνωστός με ρωτάει αν ξέρω τους αδιάβατους μήνες πώς τους έχω ανταλλάξει, το κορίτσι νομίζει πως θα τα ‘χει ξεχάσει”), το Υπόλοιπο κάθε πρωί (“σε μια άηχη προβλήτα και αργότερα σε μια σύνθεση από φώτα και παράλληλα σπίτια χιλιόμετρα μακριά από εμάς”), η Μαγνητοταινία (“Το σπίτι μου είναι ένα μεγάλο δοχείο, μα απ’ τη μέση και πάνω είμαι μέσα στο νερό. Κάθε τόσο αδειάζει ένα σταχτοδοχείο και βρέχει ράβδους μ’ ένα ανθό που φωσφορίζει.”). Ίσως και άλλα.

Ένα κείμενο του ιδίου