Μαργαρίτα Νταλακμάνη, Βεγγέρα

Είναι στιγμές που φοβόμαστε να μιλήσουμε για τους φόβους μας ή ακόμα και με τον φόβο μας, αλλά έρχεται η στιγμή που μένει μια πόρτα ανοιχτή στο μυαλό, στη δύναμή μας, στις αρνήσεις, στο θυμό μας και εκεί ο μεγάλος μας φόβος βρίσκει την ευκαιρία να τρυπώσει, ήσυχα αλλά με θορυβώδες αποτέλεσμα.

Η Μαργαρίτα Νταλακμάνη γράφει για τον φόβο που είναι κοινό σε όλους τους ανθρώπους από την στιγμή που συνειδητοποιούν την ύπαρξή τους. Τον Θάνατο, σε όλες τις μορφές του.

Η ηρωίδα ξεκινάει έναν διάλογο μαζί του χωρίς να τον κατανομάζει, κείμενα σύντομα, γεμάτα οργή, πόνο, παράπονο και επιθυμία. Για τους ανθρώπους που έφυγαν και θα θέλαμε λίγο χρόνο ακόμα μαζί τους, για οι υπάρξεις που δεν πρόλαβαν να έρθουν στη ζωή, για γεγονότα που μετά από καιρό συνειδητοποιούμε ότι εκείνος, ο Θάνατος ήταν γύρω μας.

Ομολογώ ότι τα πολύ μικρά βιβλία όπως και τα πολύ μεγάλα με τρομάζουν για το αποτέλεσμα και την καταγραφή όλων όσων πρέπει να αποτυπωθούν στο χαρτί. Η Νταλακμάνη όμως κατορθώνει μέσα σε λίγες σελίδες να σου μεταφέρει την ανθρώπινη αγωνία και όλους τους ανθρώπινους προβληματισμούς που τις περισσότερες φορές φοβόμαστε να διατυπώσουμε, με μία γραφή δομημένη έτσι που να μην αφήνει περιθώρια στον Θάνατο να πάρει τα ηνία στη συζήτηση. Ακόμα και στο τέλος που συνειδητοποιεί ότι ήταν στο δικό της χέρι για το τι θα κάνει μαζί του.

Περιμένω στην επόμενη συγγραφική της προσπάθεια.