Κραυγάζοντας «αέρα!» στη έφοδο για την ουτοπία

Του Γιώργου Ι. Αλλαμανή

Η πιο μεγάλη ώρα είναι η άδολη προσωπική εμπλοκή στη δράση της Ομάδας. Οχι στα τυφλά. Απ’ τον καθένα ανάλογα με τη δυναμική των ικανοτήτων του. Στον καθένα ανάλογα με την ατέρμονη ενηλικίωσή του. Με αλληλεπίδραση, διαφάνεια και αξιοπρέπεια.

Αμέσως μετά από δύο μοιραίες στροφές της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας,η Ομάδα του ΜεταΔεύτερου πάτησε, αντίστοιχα, δύο φορές γερά το γκάζι. Η πρώτη στροφή ήταν το αλήστου μνήμης «μαύρο» της 11ης Ιουνίου 2013, όταν συγκροτήθηκε ο αρχικός της πυρήνας. Η δεύτερη στροφή ήταν το μεγαλειώδες, όσο και αντιφατικά πολύσημο, «όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, όταν οι αυταπάτες αυτοκτόνησαν.

Το ντοκιμαντέρ «Ραδιόφωνο στο Πατάρι» καταγράφει την εν εξελίξει διαδρομή και δράση ευαίσθητων, νοημόνων και άδολων συνελληνίδων και συνελλήνων. Συνασπίστηκαν στα πεδία μάχης του μνημονιακού ερειπιώνα. ‘Ανοιξαν τα μικρόφωνα, κραυγάζοντας «αέρα!» στη έφοδο για την ουτοπία.

Θεωρώ παράσημο πολέμου την συμβολή μου στην δημιουργία της ταινίας του αγαπημένου φίλου μου, εδώ και κοντά 25 χρόνια, Θανάση Παπακώστα.

Η ώρα της θα έρθει σε λίγα χρόνια, όταν κάποιοι νεότεροι θα ενσκήψουν για να αναζητήσουν, με την ασφάλεια της απόστασης, τις ρίζες του web radio στην Ελλάδα. Θα διαπιστώσουν ότι το ΜεταΔεύτερο ήταν – για μας είναι – η σωτηρία της ψυχής απέναντι στο χορό του Ζαλόγγου.