Ένα κλόουν στην κατάληψη της δραματικής σχολής του Εθνικού θεάτρου
Παρασκευή 10/02/2023
Είμαι η, το Ουίτσι και σήμερα είμαι εδώ ως ο κλόουν μου που δεν μιλάει και δεν έχει όνομα ακόμα. Δίπλα μου, η Παυλίνα Μάρβιν, είναι σήμερα η φωνή μου. Είμαστε στο 3ο έτος σκηνοθεσίας. Με αφορμή το ΠΔ 85/2022 ξεκινήσαμε την κατάληψη στη δραματική σχολή του εθνικού θεάτρου.
Αυτή η άμεση δράση μας απέναντι στην χρόνια αδικία και απαξίωση των καλλιτεχνών, έφερε ένα ντόμινο συν-δράσεων με καταλήψεις στις δραματικές σχολές του ΚΘΒΕ, του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και της ΚΣΟΤ, στις κεντρικές σκηνές Τσίλερ, Ρεξ, Βασιλικό θέατρο και θέατρο Απόλλων Πάτρας, με την παραίτηση των καθηγητών και καθηγητριων μας (που μας δίδαξαν ήθος και θάρρος και νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για αυτούς), την παραίτηση των καθηγητών του ΚΘΒΕ, όπως και ένα κύμα καλλιτεχνών στο δρόμο, να παλεύουμε για το δίκιο μας. Εγώ δεν τα ξέρω καλά τα νομικά κι ούτε με ενδιαφέρουν. Ούτε και με τον συνδικαλισμό τα πάω καλά. Γράφω ποιήματα, αλλά οι λέξεις με μπερδεύουν. Ξέρω απλά να είμαι. Φόρεσα τη μάσκα μου την 1η μέρα στο δρόμο και από τότε τη φοράω σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε δράση. Κατάλαβα πως αυτή η μάσκα είναι η τέχνη μου, ο πυρήνας μου και παρατήρησα πως δίνει δύναμη στον κόσμο. Συνεχίζω λοιπόν να φανερωνω τον εαυτό μου με αυτόν τον τρόπο και είναι συγκινητικό το πώς οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τον δικό τους πυρήνα, πώς συμπαραστεκονται, πώς δυναμώνουν, πώς φωνάζουν για το δίκιο τους, το δίκιο μας όταν είμαι ως ο κλόουν μου εκεί τριγύρω. Και όλα αυτά χωρίς να έχω πει λέξη. Αυτό κάνει η τέχνη. Τι θα κάναμε χωρίς αυτήν; Τι θα ήμασταν χωρίς αυτήν; Και γιατί κλόουν; Η ανακάλυψη του θεατρικού μας κλόουν είναι μια συνεχής διαδικασία, μια έρευνα προς τα μέσα. Είναι η αναζήτηση ενός κομματιού ελεύθερου που έχει καταπιεστει από την κοινωνία, την οικογένεια, τις σχέσεις. Είναι “σταματώ να κρίνω τον εαυτό μου και τους άλλους και αρχίζω να παρατηρώ ήρεμα και συνειδητά πώς δρω και τι αισθάνομαι”. Αυτό είναι από μόνο του επαναστατικό γιατί πάει ενάντια σε αυτό που μας κάνει η κοινωνία. Ο κλόουν δεν έχει πρότυπα, δεν τον νοιάζει πώς φαίνεται, δεν τον ενδιαφέρει ο υλικός πλούτος. Θέλει απλά ένα χώρο να υπάρχει και την ευκαιρία να ανακαλύψει τον κόσμο. Γιαυτό και μας “τραβάει”, γιατί συμβολίζει την ύπαρξη την ίδια. Θέλω να συμπληρώσω επίσης πως θεωρώ σπουδαίο το πώς καταφέραμε να μείνουμε έξω από τα κομματικα. Παλεύουμε δίπλα δίπλα ως άνθρωποι. Μόνο αυτό μας καθορίζει σε αυτόν τον αγώνα. Η ανθρωπιά και η αγάπη μας για την τέχνη. Αυτός ο αγώνας είναι ενωτικός. Κι όπου κι αν καταλήξει, εμείς, έχουμε ήδη μάθει το “μαζί”. Γιαυτό κι έχουμε τόση δύναμη τώρα πια που τίποτα δεν μας σταματάει. Τώρα ξεκινάμε.