Θεατρικοί τόποι: Blitz, «Vanya. 10 χρόνια μετά»
της Μαριλένας Καρρά, πηγή Hit & Run
Λοιπόν, τι είναι το θέατρο στον 21ο αιώνα για την ομάδα Blitz; Ποιος είναι ο ρόλος των ηθοποιών; Πού σταματάει η επιτέλεση του πραγματικού εγώ και ξεκινάει αυτή του ήρωα; Ποιος είναι ο ρόλος του σκηνοθέτη; Πώς γράφεται το θεατρικό κείμενο; Πώς οργανώνεται ο σκηνικός χώρος και τι λειτουργίες επιτελεί;
Όσοι ξέρουν τους Blitz έχουν, κατά κάποιον τρόπο, εισηγηθεί στα παραπάνω ερωτήματα, καθώς και σε πολλά ακόμη. Έχουν δει τους ηθοποιούς να αντιπαρέρχονται τους όρους ενός ψευδαισθησιακού, νατουραλιστικού θεάτρου, έτσι ώστε «ίσως κάποτε να ζήσουμε την εξέγερση εναντίον του βάρους». Τον λόγο να γίνεται οικείος, καθημερινός, ενίοτε αυτοσαρκαστικός και ειρωνικός. Για τους θεατές των έργων τους, έχει τεθεί η διερώτηση αναφορικά με το ποιος παίρνει τις αποφάσεις για την εκφορά αυτού του λόγου αφενός, και για τη θεατρική δράση εν γένει, αφετέρου. Ο κυριαρχικός σκηνοθέτης, του οποίου οι αποφάσεις δρομολογούν την εργασία όλων μέσα στο συμμετοχικό περιβάλλον του θεάτρου, διακυβεύεται, ακόμη μάλιστα αντικαθίσταται από τη συνδιαμόρφωση των απόψεων και των ιδεών της ομάδας. Η πολυμελής ομαδική τέχνη, που αποκαλείται, θέατρο έρχεται ίσως πρωταρχικά, σήμερα, να εξερευνήσει τις δυνατότητες και τα όρια αυτής της συνδιαμόρφωσης, όπου κείμενο, σκηνοθεσία και ερμηνεία (συν)αποτελούν εργασία όλων.
Η «απόφαση» περί φόρμας, δηλαδή η σκηνοθεσία, είναι μάλλον περισσότερο μια ασυνέχεια, ένα «παιχνίδι» με την αφήγηση, ένα παιχνίδι μεταξύ του χρόνου αυτής της αφήγησης και του πραγματικού χρόνου της σκηνικής δράσης. Η τριμερής διάκριση τουχρόνου, παρελθόν- παρόν- μέλλον, ανακατασκευάζεται συνεχώς, από διακοπές της δράσης, από επαναλήψεις, από εμβόλιμα «μηνύματα προς την ανθρωπότητα», από παύσεις,σιωπές, ακόμη και από τους υπέρτιτλους στην οριζόντια δοκό της σκηνής. Το πρόβλημα του χρόνου μέσα στο κείμενο, ή ακόμη περισσότερο, το βλέμμα προς τα μπροστά ή το βλέμμα προς τα πίσω δεν είναι παρά η απόφανση πως «δεν υπάρχει ευτυχία στον κόσμο». Και η συνείδηση αυτής της απόφανσης είναι η επίγνωση πως «τα συναισθήματα μου έχουν στεγνώσει, δεν θέλω τίποτα πια.» Το πρόβλημα του χρόνου είναι το διαρκές πέρασμα από το σκοτάδι στο φως, μα κυριότερα, το πέρασμα από την ακινησία στο χορό.
Η «σκηνή» είναι κάτι το ζωντανό, δεν αρνείται τη συμμετοχή της στον θεατρικό χώρο, με την ευρύτερη έννοια. Οι σκάλες του Θεάτρου Τέχνης, το φουαγιέ, η διαμορφωμένη σκηνή- με την στενή έννοια του όρου- και η πλατεία είναι από κοινού τμήματα της ίδιας συνθήκης. Πώς συμμετέχουν, λοιπόν, στο θεατρικό γίγνεσθαι η μινιμαλιστική σκηνογραφία, οι σκάλες και ο πίνακας του Ρέμπραντ, Το μάθημα ανατομίας του καθηγητή Τουλπ;
Και ακόμη, πότε στ’ αλήθεια ξεκινάει η θεατρική δράση, μιας και οι καθισμένοι θεατές, πριν από τα τρία χαρακτηριστικά κουδουνίσματα, έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν μετωπικά όσους ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες, κάτι που κατόπιν θα επιτελέσουν και οι ηθοποιοί κατά τη διάρκεια της παράστασης; Ή διαφορετικά, πού τοποθετούνται τα όρια μεταξύ αρχής και τέλους, αν σκεφτούμε αυτό που λίγο πριν την ολοκλήρωση της παράστασης θα διατυπωθεί, δηλαδή ότι: «Στο τέλος μου είναι η αρχή μου.»;
Πληροφορίες για την παράσταση.
10 χρόνια μετά το τέλος του έργου, ο Βάνια, η Σόνια, η Ελένα και ο Αστρόφ ξαναθυμούνται αποσπάσματα της ζωής τους. Τα ξαναζούν, τα διορθώνουν, τα αναπαριστούν. Απομονωμένοι σε έναν απροσδιόριστο χώρο. Η αφήγηση του έργου προωθείται τόσο με τη σκηνική δράση όσο και με κείμενα που προβάλλονται εν είδει υπερτίτλων. Σκηνές από τον «Θείο Βάνια» και πρωτότυπα κείμενα διαστρεβλώνουν την τυπική συνέχεια του έργου και δημιουργούν ένα νέο περιεχόμενο, έναν νέο τόπο και μια νέα ιστορία.
Η διεθνής ελληνική ομάδα blitz, 10 χρόνια μετά την ίδρυσή της, μεταξύ θεάτρου και ντοκυμαντέρ, μεταξύ αυτοβιογραφίας και μυθιστορήματος, γράφει ένα καινούριο έργο για την ερωτική επιθυμία, για τη ζωή ως θρίαμβο, για το πώς κανείς γερνάει, για τον φόβο που μεγαλώνει, για το θέατρο, τους διανοούμενους, τη μνήμη, την οργή, την ακινησία της ζωής – αναμιγνύοντας την ιστορία τους με την ιστορία των τσεχοφικών ηρώων, που κουράστηκαν μετά από 100 χρόνια θαυμασμού.
Συμπαραγωγή: Comedie de Reims
Η παράσταση μετά την Αθήνα θα περιοδεύσει στο εξωτερικό.
Σκηνοθεσία: ομάδα blitz
Δραματουργία: ομάδα blitz, Νίκος Φλέσσας
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Σκηνικά: Έφη Μπίρμπα
Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα
Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Κωσταντινίδης
Βοηθός σκηνοθεσίας: Βάσια Ατταριάν
Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ
Ηθοποιοί: Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής.
28 Νοεμβρίου 2014 – 25 Ιανουαρίου 2015
Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη 8.00 μμ, Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο 9.15 μμ, Κυριακή 8.00 μμ
Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν – Φρυνίχου
Φρυνίχου 14, Πλάκα
Τηλέφωνα ταμείου: 2103222464 και 2103236732
Καθημερινά 10:00-13:00 και 17:00-22:00